prentje en de troost

De zon piept door het gordijn vanmorgen.
Alsof ze me wil verleiden mijn bed uit te komen.
Mijn lichaam en geest zijn echter nog niet zover, en ik pak mijn mobiel van mijn nachtkastje om het moment nog even uit te stellen.

Het nieuws komt keihard binnen. Joost Zwagerman. Zelfmoord.
De wereld heeft opnieuw een levenskunstenaar verloren.
Het lijkt wel alsof de zon meteen haar kracht verliest.
Het voelt op de een of andere manier ook ongepast.
Hoe kan ze zo uitdagend schijnen, als er de vorige avond zo'n tragedie heeft plaatsgevonden?

Ik dacht dat je het tegengif had gevonden voor de soms onverdraaglijke lichtheid van het bestaan, Joost.
Dat je troost kon putten uit de schoonheid van de literatuur, van de kunst, van de muziek.
Je praatte er zo gepassioneerd over.
Of je nu wilde of niet, je werd vanzelf meegezogen in jouw enthousiasme.

Maar de vloek van je erfelijke belasting kon zelfs daar niet tegenop.
Je beklemtoonde dat je zwarte periode achter je lag. En dat je er daarom vrijuit over kon praten.
Over de zelfmoordpoging van je vader, je depressies, de sirene van de dood.
Je was zo'n troost voor vele mensen die zelf een geliefde hadden verloren aan suïcide.

Het breekt mijn hart om te bedenken hoe wanhopig je moet zijn geweest.
Dat zelfs de liefde voor je kinderen, de verbinding met je vrienden, de passie voor de kunst je niet aan het leven kon binden.
Had het geholpen als je (opnieuw) de noodklok had geluid?
Als je had gezegd dat het water je aan de lippen stond?

Er komt geen antwoord meer op deze vragen. De strijd is verloren.
Dag Joost. Liefs daarboven aan Siep.