prentje en de passie

Ik hou van mensen met een passie.
Eigenlijk maakt het onderwerp me niet eens zo heel veel uit (of het moet een boekhouder zijn die helemaal losgaat over de ongekende mogelijkheden van Excelsheets), als mensen enthousiast ergens over kunnen praten, ga ik met liefde met ze mee.

Zo maakten Zus en ik laatst een prachtige wandeling in het natuurgebied het Zwanenwater.
De hei was op zijn mooist, het water klotste zachtjes, en overal zagen we vlinders.

Aan het einde van de wandeling stond een standje van Staatsbosbeheer.
Een vriendelijk meisje vroeg of we op een bord wilden schrijven wat we hadden gezien.
'Vlinders!', zeiden Zus en ik tegelijk.
'Welke?', vroeg het Bosmeisje belangstellend.
'Onder andere het Witje', antwoordde ik trots, blij dat ik er eentje bij naam kende.
'Was 't het Groot Koolwitje, het Klein Koolwitje of het Klein Geaderde Witje?', vroeg het Natuurmeisje enthousiast.

En voordat we het wisten, hadden we een geplastificeerd vel voor onze neus, vol vlindernamen.
En net toen we dachten dat dat ze allemaal waren, alle vlinders van Nederland, stond de achterkant ook nog helemaal vol.
En ze heeft ze allemaal besproken, het lieve Vlindermeisje.

Dus of u nu iets wil weten over de Gehakkelde Aurelia, of het Icarus Blauwtje; ik kan het u vertellen.

Net zoals ik nu ook weet dat de natuur zich aan kan passen aan het stedelijk gebied, en er zelfs probeert enig voordeel uit te halen.
Natuurlijk, het liefst vliegt en kruipt alles rond in een ongerepte wildernis, maar als die rare mensen wegen gaan aanleggen en flats neerzetten, probeert de natuur er maar het beste van te maken.
Zo wonen er heel veel vleermuizen in de Bijlmerflats, en gebruiken ze de snelweg om vliegensvlug van de ene kant naar de andere kant van de stad te komen.
Ik hoorde dit een enthousiaste boswachter vertellen op een congres waar ik van de week was, midden in Amsterdam, en het beeld ontroerde me.

Net als ik geraakt werd door deze kikker die de restanten van wat eens het 'Land van Ooit' gebruikte om even uit te rusten.

We waren daar op de verjaardag van Zoon en vonden het een magische plek.

Ik hou niet van gepolijst, van af, van perfect.
Een verlaten attractiepark dat langzamerhand weer door de natuur wordt ingenomen, vind ik vele malen interessanter dan Disneyland Parijs.

 

Het beste maken van dit geweldige, moeilijke, magische, pijnlijke, liefdevolle en bijzondere leven; dat is voor mij levenskunst.

En daar hoop ik altijd vol passie naar te kunnen kijken, over te schrijven; en met u te delen.