prentje en de vraag

Zaterdagochtend, 8 uur.
Ik heb Zoon gisteren opgehaald van drie dagen schoolkamp, en vermoed dat hij nog wel even in bed blijft liggen.
Ik heb me op de bank genesteld.

Opeens staat hij voor me, in zijn lieve pyjama.
'Mam, ik ga je een moeilijke vraag stellen.'
Ik leg mijn telefoon weg, en kijk hem belangstellend aan.
'Geloof jij dat de de toekomst al vastligt?'

'Ik geloof dat bepaalde, belangrijke dingen al vastliggen', antwoord ik.
Daarom geloof ik ook dat mensen met bepaalde gaven de toekomst kunnen voorspellen.
We hebben als mensen minder invloed op het verloop van dingen dan we denken.
Persoonlijk geeft me dat een soort van rust.'

Zoon knikt bevestigend. 'Maar dat wil niet zeggen dat we helemaal geen invloed hebben, toch?', stelt hij zijn volgende vraag. 'Dat, als je bijvoorbeeld politicus wilt worden, je maar op de bank kunt blijven liggen en denkt: 'ik word politicus, daar hoef ik helemaal geen moeite voor te doen.'
'Nee, dat geloof ik ook niet', zeg ik haastig, blij dat hij zelf hiermee komt. 'Dus eigenlijk maak je een soort Halve Keuzes', concludeert hij. 'Je hebt wel een keuze, maar ook niet helemaal.'
'Het pad er naar toe; dat bepaal je zelf', zeg ik. De weg naar de bestemming. Daar zijn veel variaties op mogelijk. Maar hee, dat is hoe ik het zie hè. Ik vind het zelf een mooie gedachte. Maar dat staat los van wat jij moet geloven, dat is aan jou.'

Tevreden met mijn antwoorden kruipt hij weer even in bed. Ik ga ondertussen ontbijt maken.
'Een van mijn lievelingsfilms heeft dit onderwerp als thema', zeg ik boven de croissants.
Niet-begrijpend kijkt hij me aan. Dat is onder andere zo mooi aan kinderen; ze leven in het moment. Meesters in mindfulness.

'Waar we het net over hadden', verduidelijk ik. 'Die film heet Sliding Doors.
Eigenlijk zijn het twee verhalen in één film.
In het ene verhaal redt de hoofdpersoon net de laatste metro en ontdekt zo dat haar vriend vreemd gaat. Vervolgens neemt ze zelf het heft in handen en ontmoet zo onder andere de man van haar leven.
In de andere versie mist ze de metro, ontdekt dus niets, maar treft na een lange weg toch deze man in het ziekenhuis.'
'Maar hoe doen ze dat dan in die film?', vraagt hij kritisch. 'Met twee verhalen heb je toch beelden en omgevingsgeluiden door elkaar?'
'Dat hebben ze praktisch opgelost', antwoord ik, trots op mijn kind dat elke keer een stapje verder denkt.
'In de ene versie heeft ze d'r haar geknipt en heeft ze een blonde spoeling, in de andere is d'r haar nog lang en bruin. En die verhaallijnen monteren ze steeds na elkaar. We kunnen 'm wel een keer samen kijken, als je dat leuk vindt.'

Zoon knikt afwezig, en ik zie aan zijn blik dat het onderwerp voor dit moment klaar is.

En voor de zoveelste keer vraag ik me af wie nou het meest van wie leert.