prentje en het huisje

Op de Dutch Design Week liep ik tegen nog een boek aan dat ik niet kon laten liggen: 'The World of Tim Burton'.
De enige man waarvoor ik ooit naar het buitenland ben gegaan om een tentoonstelling te bezoeken.
Ik ben dol op zijn macabere-maar-toch-fijne sprookjes.

Ik nam het mee naar het Center Parcs-huisje dat we hadden gehuurd voor de herfstvakantie.
In het boek staat ook een interview met Tim, en zo kwam ik erachter dat hij uit Californië komt.
'Ik voelde me daar een vreemde eend in de bijt', zegt hij. 'In het zonnige Californië groeide een jongetje op dat hield van horrorfilms.'

Ik keek het huisje eens rond. Zoon en zijn Verloofde vinden het geweldig op zo'n park, maar ik voel me een beetje eenzaam. De gezinnen die er rondlopen lijken van een andere planeet te komen. Met andere interesses, andere opvoedmethodes en een andere smaak. Eigenlijk probeer ik de mensen daar een beetje te ontlopen, en trek ik me terug in het huisje.

'Hoe gaat het daar?', appt Zus.
'Heb je een leuk huisje?'
'De gordijnen zijn rood/geel geblokt, de plavuizen bruin, de bank paars en van plastic, en de muren groen en blauw', app ik terug.
'Ik zit hier even hardop te lachen', zegt Zus.
Ik probeer me jou voor te stellen op een paarse bank met rood/gele gordijnen.'

Ik nestel me onder de plaid die ik van huis heb meegenomen, en doe ondertussen verschillende pogingen niet van de kunststof bank af te glijden. Ik steek de haard aan en schenk een glas wijn in, voor ik het boek weer oppak. Vol bewondering kijk ik naar de vele foto's en tekeningen van Tim en denk aan het jongetje dat geen aansluiting kon vinden in de Sunny State. Zachtjes tikken de bedeltjes van mijn Halloween-armband tegen het papier.

Waarschijnlijk zijn het niet de gezinnen hier die van een andere planeet komen, maar ben ik het zelf.