prentje en de jurk

Ik ben al een paar keer langs het winkeltje in het kleine kustplaatsje gelopen, maar steeds is de deur nog dicht.
Er hangt ook geen lijstje met openingstijden op de deur.
Ik heb zelfs al geïnformeerd in de winkel ernaast. 'Ze is nog bezig', zegt de buurvrouw.
Een website kan ik ook niet vinden.

En toch heeft het kleine winkeltje een enorme aantrekkingskracht op me.
Dus als ik voor de zoveelste keer langs fiets en afstap, ben ik blij verrast dat de deur meegeeft.
De eigenaresse is net een soort onhandige manoeuvre aan het uitvoeren en kijkt me aan met heldere lichtblauwe ogen. Ik voel een instant click.

"Nog zoveel te doen', mompelt ze. Ik vertel haar dat ik al een paar keer langs was gekomen en ze knikt verontschuldigd. 'Ze noemen me ook wel de mevrouw van het winkeltje dat nooit open is', antwoordt ze lachend.
Om daar zuchtend aan toe te voegen: 'Ik zit midden in een verhuizing, ik ga hier ook wonen.'
Ze loopt met me naar achteren, waar een geweldig huisje zich ontvouwt.
'Kijk', zei ze trots. 'En hier komt de workshopruimte'.

Ik struin ondertussen bewonderend door de rekken met louter linnen kleren in gedempte kleuren als grijs, zand en antraciet.
Ik wil eigenlijk alles wel hebben.
'Hoe moet ik hier uit kiezen? Dit is een complete weerspiegeling van mijn smaak.

'Mooi is het hè', beaamt ze.
Ik heb een ontwerpstudio in Litouwen gevonden die alles met de hand maakt.
Ze hebben een verkooppunt in Japan, nog ergens in Europa en nu dus hier', besluit ze opgewekt.
Haar roodbruine krullen dansen vrolijk rond haar gezicht.
De hond die in hoekje had liggen slapen, duwt zijn snuit tegen haar been.
'Je wilt uit hè, jongen', spreekt ze 'm meelevend toe.
'Maar ik moet wachten op de boodschappen die worden bezorgd.'

Ik trek ondertussen een lichtgrijze jurk uit het rek.
'De kleedkamer is nog een beetje improviseren', zegt ze bezorgd, terwijl ze een kamerscherm verzet.
Ik trek de jurk aan. Hij zit als gegoten.

'Wat staat ie je goed', knikt ze.
'Ik heb 'm ook gepast, maar mij staat ie niet. Jou wel.'
Ik wil 'm.
Ik ben geen shopper, en heb een instant verliefdheidsgevoel nodig met producten.
Het gevoel van: "dit ben ik. Dit past bij mij".
Dat zijn vaak de meest minimalistische ontwerpen, zonder franje.
Dat geldt voor kleding, maar ook voor accessoires. Eigenlijk voor alles.  

'Heb ik al gezegd dat de pin het niet doet?'
Beteuterd staart ze naar het apparaatje op de toonbank.
'Ik heb nog nooit in een winkel gestaan', lacht ze.
'Ik was vertaalster, maar wilde niet mijn hele leven achter mijn bureau zitten'.

'Ik pin wel even verderop', zeg ik.
'Hou de jurk maar aan hoor', antwoordt ze vrolijk.
'Zal ik gelijk je hond dan uitlaten?', vraag ik impulsief.

Even later loop ik door het dorp in een jurk die ik nog niet heb betaald, met een hond aan de riem die niet van mij is.
Toch voelt het heel natuurlijk.

Als ik terugkom, raken we opnieuw in gesprek.
We blijken ongelofelijk veel raakpunten te hebben.
Alsof je iemand ontmoet die een vergelijkbaar soort leven leeft, parallel aan de jouwe.
We hebben het over onze kinderen, relaties, ambities en struikelen bijna over onze woorden.
Opeens steekt ze haar hand uit.
Ze heeft dezelfde voornaam. Het lijkt bijna logisch.

We worden opgeschrikt door een klant. Opeens realiseer ik weer dat ik een winkel sta.
Ik wil haar niet langer ophouden, en reken snel de jurk af.
'Woon je hier eigenlijk in de buurt?', vraagt ze nog.
Ik antwoord haar dat ik op vakantie ben, maar wel regelmatig in deze omgeving ben.
'Volgende keer drinken we een kop koffie in de tuin', zegt ze opgewekt.
'Dan ben ik inmiddels wel verhuisd.'

Vrolijk stap ik op mijn fiets.
Blij met alles.