prentje en de ontmoeting

Ik wacht op haar, maar ze is er nog niet.
In eerste instantie sta ik voor de verkeerde ingang te wachten van het Centraal Station in Amsterdam.
Meteen als ik naar buiten kom ga ik in de wachtstand, ondanks dat ik tien minuten te vroeg ben.
Maar het blijkt de zij-ingang te zijn.

Nu sta ik al een minuut of tien voor de hoofdingang te wachten. Ik word een beetje zenuwachtig.
Bij iedere vrouw die ik naar buiten zie lopen, schat ik in of zij het is. Maar ze is het steeds niet.
In mijn hoofd ziet ze er anders uit.
Ik heb haar nog nooit gezien, toch heb ik een beeld in mijn hoofd gevormd van haar.
Zacht hoor ik mijn naam. Ik draai me om. Zij is het.
'Ik stond per ongeluk bij de zij-ingang te wachten', zegt ze.

Kun je iemand kennen die je nog nooit hebt ontmoet? Ik denk van wel.
Ik heb het idee dat ik haar al jaren ken. En zo beginnen we ook te praten.
Alsof we elkaar al jaren kennen.
Alsof we niet elkaar net vijf minuten voor het eerst in levende lijve hebben gezien.
Puur op basis van tekst. De magie van woorden.
We volgen elkaars blogs al jaren.
Ze woont vanwege het werk van haar man en van haarzelf al jaren in het buitenland.
Ze reageert zo vaak op mijn blog, dat mensen inmiddels denken dat ze familie van mij is.
En zo voelt het ook bijna.
Terwijl we niet eens veel contact hebben. Af en toe mailen we.
Ik weet niet eens meer wie daarmee is begonnen. Het was een herkenning, van begin af aan.
Ik voel me vereerd dat ze me nu een keer 'in het echt' wil ontmoeten, ondanks dat ze maar even in Nederland is.

En zo lopen we door de stad. Vinden een fijn café.
De serveerster heeft inmiddels al twee keer gevraagd wat we willen drinken.  
De koffie wordt gevolgd door lunch, en we zijn nog lang niet uitgepraat.
Maar we moeten terug. Haar kindjes en Zoon wachten op ons.

Bij het station, blijkt haar trein al bijna te vertrekken.
We rennen het perron op, ze haalt het nog net.

Dag familie-in-den-vreemde. Je was even dichtbij.
Tot de volgende keer.