vrijdag 14 juli 2017

prentje et Louise

Ik heb nog nooit mijn zomervakantie doorgebracht in Bretagne, maar ik droom er wel al jaren van.
De wonderschone animatiefilm 'Louise en hiver' speelt zich af in mijn gedroomde kustplaatsje.
Pastelkleurige panden langs de boulevard, kinderen die krabbetjes vangen.
Blauw-wit gestreepte luifels.
Krijtrotsen tot in de hemel.
Een casino vol vergane glorie.
Het draaimolentje met paardjes.

En Louise, een kranige seniore dame die de laatste trein mist, en daarom noodgedwongen alleen in het vissersdorpje de winter moet doorbrengen. Want vanwege 'hoogtij' komt er niemand buiten het seizoen.
Ze maakt er maar het beste van.
Bouwt een hutje aan het strand (haar huisje is ondergelopen door het hoogtij) en krijgt gezelschap van een lieve hond, die ze 'Opaatje' noemt.
Gaandeweg de film krijgt ze steeds meer herinneringen aan haar jeugd die ze vanwege de oorlog in hetzelfde plaatsje aan zee door heeft gebracht.

Niet alleen is elk plaatje een lust voor het oog (in pastelkleurig waterverf en krijt) - ook het dromerige verhaal is geweldig. Want leeft Louise nog wel? Haar klok staat stil.
Bovendien converseert ze luchtig met een dode piloot die in een boom hangt ('de oorlog is allang voorbij hoor') en ziet ze geesten op de boulevard.
Of zijn dat creaties van haar levendige fantasie, een 'way out' om te overleven in haar eentje?
De film snijdt belangrijke thema's aan als eenzaamheid, Alzheimer, maar barst ook van de levensvreugde.
Het tempo is kalm, de muziek fantastisch.

Ontroerd sla ik mijn arm om Zoon heen na de aftiteling.
'Prachtig hè', verzucht ik.
'Niet één van mijn favorieten', bromt de puber naast me.

Morgen maar naar 'Pirates of the Caribbean'.

3 opmerkingen:

  1. Ooohhh, Bretagne is zoooooo fijn! Wij zijn er vorig jaar zomer een weekje geweest en gaan zeker nog eens terug. Maar eerst een cursus Frans volgen 😉

    BeantwoordenVerwijderen