prentje en het afscheid

Nog een laatste keer kijk ik om.
Dan start ik de auto en rijd weg.


Als U hier al langer komt, herinnert u misschien het Kleine Huis aan Zee nog.
Mijn fijne schuilplaats vlakbij het strand, waar ik zoveel mogelijk weekenden en vakanties doorbracht.
Het was er niet luxe; het toilet bevond zich in het schuurtje, en douchen kon alleen buiten.
Maar wat was het er heerlijk.

Welnu; het Kleine Huis is er niet meer.
Al jarenlang gingen er geruchten dat de eigenaar van de camping de grond wilde verkopen.
Niet onvoorstelbaar ook; de plek was onbetaalbaar, in vele opzichten.
Je liep de deur uit en belandde midden in de duinen. De zee was op nog geen kilometer afstand.

De meeste bewoners van de camping stonden er al tientallen jaren.
Eenmaal daar, was je verkocht. Betoverd door de plek.
Inmiddels waren ze de verhalen over mogelijke verkoop wel gewend; er gebeurde toch nooit wat.
Tot we op een dag de factuur voor het komend seizoen ontvingen met hieronder twee droge zinnetjes; de camping ging definitief sluiten.
We kregen nog twee seizoenen om van de unieke plek te genieten.

Wat volgde, was filmisch.
Na de eerste schok, besloten een aantal bewoners dat dit zo maar niet ging.
Een tijd lang ging het over niets anders meer op de camping dan de sluiting, en hoe dit voorkomen kon worden.
De eigenaar gaf aan dat hij simpelweg geen zin meer had om de camping langer te exploiteren, maar dit werd niet geloofd.
De wildste verhalen gingen in het rond: de eigenaar had een miljoenenbod gekregen. Zijn dochter alvast een nieuwe auto om het te vieren.
Iemand had geïnformeerd bij een huisjespark in de buurt, en daar was haar medegedeeld dat er inderdaad dure vakantievilla's op onze plek zouden komen.
Maar wilde hij dit bevestigen?

Inmiddels was er ook een advocaat ingeschakeld, en de bonte groep kwam op de gekste plekken bijeen.
Zo werd er vergaderd met de advocaat midden op de camping: pal voor de neus van de eigenaar die zelf ook op het terrein woonde.
Iedereen had zijn eigen campingstoeltje meegenomen en zat daar in korte broek te overleggen met de advocaat wat nu een volgende stap zou kunnen zijn.

De eigenaar bleef echter bij zijn verhaal. Nee, er was geen projectontwikkelaar in het vizier.
Hij was het gewoon zat.

De zaak kwam voor de rechter en die gaf aan dat hij het weliswaar geen geloofwaardig verhaal vond, maar dat er keihard bewijs ontbrak van de verkoop.
En dat was een heet hangijzer: als dat er wel was, moest hij ons namelijk uitkopen.
Nu kregen we simpelweg een brief bij de volgende factuur dat we er zelf maar voor moesten zorgen dat de boel weggehaald was voor 1 november van het volgende seizoen. Kosten voor eigen rekening.
Stoppen was iets anders dan verkopen.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken; het was zijn woord tegen het onze.
De advocaat gaf aan dat we in hoger beroep konden.
We stelden een bemiddelaar aan, die nog één keer in alle redelijkheid met de eigenaar zou gaan praten.
Dat gebeurde; en daar kwam een laatste voorstel uit.
Als we niet in hoger beroep gingen, zou de eigenaar er zelf voor zorgen dat onze huisjes aan het einde van het seizoen zouden worden weggehaald.

Ik koos eieren voor mijn geld. Geen zin in een slopende rechtzaak die me ongetwijfeld veel negatieve energie zou kosten.

Vervolgens heb ik een feestje gemaakt van het laatste seizoen.
Vrienden huurden een plek op hetzelfde veldje en elke dag nam ik een beetje meer afscheid van het Kleine Huis aan Zee.

De laatste dag brak aan.
In mijn eentje reed ik nog één keer terug.
Ik had wat spulletjes op Marktplaats gezet, en die werden die dag opgehaald.
Ik kon de kopers blij verrassen met alles wat ze maar mee wilden nemen uit het huisje.



Hoewel het eigenlijk niet meer hoeft, sluit ik voor de laatste keer af.
'Dag Kleine Huis aan Zee, bedankt voor alles', fluister ik.

Nog een laatste keer kijk ik om.
Dan start ik de auto en rijd weg.