prentje en de voornemens

 

🎇Ooit had ik me met Oud & Nieuw voorgenomen om nooit meer een fout te maken. 

🎁 Vervolgens bestelde ik het verkeerde presentje met de keuzecadeaubon die ik van mijn werk voor kerst had gekregen. 

Mijn goede voornemen was binnen één uur gesneuveld. 

🙇‍♀️ Ik zag zelf niet in wat een onrealistisch voornemen het was. Dat het ingaat tegen het mens-zijn. Ik was alleen maar boos op mezelf dat ik meteen gefaald had. 

Vrijdag had ik me voorgenomen nooit meer iets te vermijden. 

Zaterdag ging ik voor het eerst sinds lange tijd de stad in en voor ik de eerste winkel binnenstapte, hing mijn goede voornemen al aan de wilgen. 

En het gekke is: ik had het zelf niet eens in de gaten. Ik merkte het pas op nadat ik een paniekaanval kreeg. En het mezelf meteen kwalijk nam. 

Bij mijn #angststoornis roepen twee deelpersoonlijkheden om het hardst: de Superbeschermer en de Interne criticus. 

🦸‍♂️De Superbeschermer wil overal controle over houden. Als ik op de zaterdagmiddag de stad inga, weet hij niet hoe snel hij vooraan in de rij moet gaan staan. Want: overal drukte en prikkels. Hij maakt overuren in al zijn ijverigheid. Hij wil me namelijk niet alleen voor het moment veilig houden, maar wil ook voorkomen dat ik me in de toekomst zorgen ga maken. 

🦹🏻‍♂️ De Superbeschermer heeft één grote Vijand: het onverklaarbare. Hij scant razendsnel de omgeving. Héé, waarom demonteert die man een vuilnisbak om er een broek in te gooien? Net als ik er langs loop? 

🍔 De Superbeschermer haalt meteen zijn grote handlanger erbij: de Interne criticus. Ook die is overijverig; opeens herinnert hij zich dat er toch weer iets is vermeden. Ik had het aanbod om eerst op de hoek te gaan lunchen afgeslagen vanwege een vorige paniekaanval daar. 

💪🏻Nu ze hun krachten kunnen bundelen, worden ze samen bijna onoverwinnelijk. Want tja, als we gewoon waren gaan lunchen, had ik daar net niet gelopen. Om het af te maken, halen ze er een derde bekende bij: Schuldgevoel. 

De ocd viert hoogtijden. Het heeft lang geduurd voordat ik inzag dat ze alledrie onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. En dat het om het proces gaat, en niet om het perfect doen. 

😔 De stem die niet meer te horen is, is die van de zelfcompassie. Het lukt me niet meer met mildheid te kijken. 

Daar heb ik anderen bij nodig. Mijn lief, mijn therapeut bij de hypnotherapie, mijn lotgenoten bij ACT, en de lezers hier. 

Komende ouderejaarsavond heb ik opnieuw een goed voornemen. 

Dat ik mijn mens-zijn accepteer. 

En dat ik zoveel fouten mag maken als nodig.