prentje en de uilen

'Zullen we een andere dag naar de film gaan?', vraag ik Zoon.
Eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik ben zo stom geweest om in mijn enthousiasme over de uilenfilm Zoon te beloven vanmiddag naar de bioscoop te gaan. Argumenten als 'hoofdpijn' en 'het is zo mooi weer' hebben nu dan ook geen enkel effect meer.
En dus lopen we even later de altijd even sfeervolle Catharijnebioscoop binnen. In het sfeervolle Hoog Catharijne ja, het hoogtepunt van de winkelarchitectuur.
'
3D-brilletjes liggen bij de ingang', zegt het uitbundig getatoeëerde kassameisje vreugdeloos. '3D-brilletjes?' echo ik onnozel. 'Is het een 3D-film dan?' Tot nu toe heb ik 3D altijd kunnen voorkomen. Ik vind films in de bioscoop vaak al heftig genoeg, is het niet voor Zoon dan wel voor mezelf. Bovendien leek het me gewoon niks om met zo'n brilletje op een hele film uit te zitten. Ben al blij dat ik contactlenzen heb.

Maar dit keer was er geen ontkomen aan. 'Heel fijn, zit ik al met hoofdpijn in de bioscoop, moet ik ook nog naar een 3D-film', mopper ik in mezelf. Maar eerlijk gezegd ben ik mijn vooroordelen na 5 minuten vergeten. Vanwege mijn voorliefde voor uiltjes (zie mijn eigen ontworpen uilen) en Zoon's voorliefde voor alles wat beweegt op het witte doek was de keuze gevallen op Legends of the Guardians, een titel die ik maar niet kan onthouden en nu ook weer moest opzoeken. De Nederlandse vertaling is al niet veel beter. Een film over uilen dus, het verhaal over een ingewikkelde strijd tussen goed en kwaad haalt het niet bij de prachtige natuurbeelden. De uiltjes waren om te knuffelen en de bomen zagen er schilderachtig uit. De heftige gevechten hoefden niet zo van mij, ik had al genoeg aan tochtjes over zee, maar ik ben dan ook een watje op filmgebied. Het feit dat ik nog nooit een 3D-film had gezien, op Bob de Bouwer in Legoland na dan, spreekt voor zich. Ha, en die was ook nog 4D, want toen begon het te sneeuwen in de bioscoop toen Bob aan het skiën was.

Af en toe kijk ik even op zij. 'Vind je het niet eng?, vraag ik aan mijn eigen Woody Allen (vanwege de bril dan hè). Die driftig van nee schudt.

Kind van zijn vader.

prentje en het afscheid van de collega's

Drie collega's moesten er weg. Vandaag hebben we een afscheidsborrel in een café. Ik weet niet of het door de biertjes of de vermoeidheid komt, maar ik word altijd een tikkie emotioneel van dit soort bijeenkomsten.
Nog een keer zijn we met de oude garde bij elkaar. Ik kijk het kringetje rond. De afscheidsspeeches beginnen. Voor elke collega een lief woordje.
Nadat we rond zijn, spreek ik een van mijn inmiddels ex-collega's. We hebben het over mijn vormgevingsambities, en mijn blog. Ik vertel dat ik vanaf 16 oktober voor de Telegraaf een week ga bloggen (als alles goed gaat sta ik 16 oktober in het magazine, koopt allen de Telegraaf, al is het maar voor 1 keer!). En vanaf aanstaande woensdag schrijf ik elke woensdag een blog voor www.flavourites.nl als shopaholic. En daarnaast nog mijn column in het wijkkrantje.
Oef.
Ik vertel haar dat ik het leuk vind, maar ook wel spannend. Maak ik wel genoeg leuke dingen mee om over te schrijven? Zou je net zien dat er in mijn Telegraafweek niets gebeurt.

'Het gaat niet om wat je meemaakt, maar hoe je erover schrijft', zegt mijn (ex)collega wijs. En zo krijg ik op de valreep nog een wijze les van haar mee. En een bloemetje met een kaartje eraan.

'Blijf je dromen najagen', staat er op.

prentje en het winterklare huisje

'Waarom doet de weerman bij ons geen mooi weer?', vraagt Zoon terwijl hij zorgelijk naar het weerbericht kijkt.
We moeten namelijk het huisje winterklaar maken, en het zou wel fijn zijn als we daar mooi weer bij hebben. Maar de weerman weet het ook niet zo goed. Afwachten dan maar. Hoe zou het zijn daar? Zou de vislucht (zie vorig weekend) inmiddels een beetje weg zijn?
De koelkast hoef ik in ieder geval niet meer schoon te maken.

Eigenlijk heeft het ook wel wat, dat we niet het hele jaar door in het huisje kunnen. Zes maanden op, zes maanden af. Op die manier leef je er ook wel weer naar toe. En heb ik lekker veel tijd om bomen te ontwerpen met mijn gezin in het bos te lopen.

Ik fantaseer over een nieuw keukentje.

In ieder geval een nieuwe koelkast.

prentje, de stofjes en het papier

Nu ik mezelf het (grafisch) ontwerpen aanleer, ben ik niet meer te houden. Uren zit ik achter de computer. Een leuk bijkomend effect is dat ik nu eindelijk een goed doel heb gevonden voor mijn stofjes. Tientallen stofjes heb ik, verzameld op stoffenmarkten en via internet. Ik kan geen markt overlopen zonder iets te kopen. Met in mijn achterhoofd altijd de hoop dat ik ooit een virtuoos achter de naaimachine zou worden.

Ik geloof niet dat dit er nog inzit.

Maar, niet getreurd, zoals gezegd heb ik een nieuw doel gevonden voordat de boel gaat verstoffen (sorry, ik kon het niet laten). Ik fotografeer ze en verwerk ze in photoshop. Zo is de appel uit bovenstaand ontwerp  eigenlijk een stofpatroontje (jaaah, uit mijn banner! Wat leuk dat u er ook oog voor heeft!)

Binnenkort ga ik los op de peren.

Naast mijn stoffenverzameling heb ik ook een enorme verzameling (inpak)papier. Ik denk dat er weinig mensen meer papier hebben dan ik. Het sneue is dat als er iemand jarig is, ik het cadeau eigenlijk niet wil inpakken met mijn mooie papier. Ik heb namelijk een paar keer meegemaakt dat het papier er zo rats-rats afging, zonder dat er veel aandacht aan werd besteed. En om nou te roepen: 'hé, let op het papier!', dat gaat me ook een beetje ver.
Ik moet nog wel wat vrienden overhouden.

En daarom scan ik het papier in, en gebruik dat ook weer voor mijn ontwerpen.

Ik hou mezelf lekker bezig, ik weet het.

prentje en de buien

Zoon en ik lopen naar school. 'Gisteren heeft Pepijn voorgelezen in onze klas', vertelt Zoon trots. Pepijn zit een paar groepen hoger en het is heel erg des Jenaplans om de kinderen elkaar te laten helpen. 'Wat leuk', zeg ik, ondertussen op mijn horloge kijkend want we zijn al weer aardig laat. 'Het ging over tijgerspinnen', griezelt Zoon nog na. 'En je mocht ook vragen stellen. Ik vroeg of tijgerspinnen ook kunnen brullen'. 'Wat een goede vraag', zeg ik, me ondertussen afvragend of ik ooit wel eens over tijgerspinnen heb gehoord. 'Iedereen lachte me uit', zeg Zoon verdrietig. 'Behalve de juf en Pepijn. Die ging het opzoeken in het boek.' 'En?' vroeg ik, mijn boosheid onderdrukkend over alle stomme kinderen die Zoon uitlachten. 'Nee. Tijgerspinnen kunnen niet brullen', antwoordt Zoon.

Zelf ben ik een beetje somber de afgelopen dagen. Gelukkig weet ik waar het van komt. Ik koester me in de warmte van mijn gezin (ik vind deze zin op het randje, maar ik kan het niet anders uitdrukken).
Man komt met oplossingen ('Nee schat, ik wil alleen maar dat je naar me luihuistert!'), Zoon met extra knuffels. Het is zo fijn om te kunnen zijn wie je bent, thuis. Dat je wordt gewaardeerd om je eigen persoonlijkheid, zonder dat je wordt vergeleken met anderen.
Zoon kruipt tegen me aan. 'Mam, je moet morgen even mee de klas in. Ik heb een tekening voor je gemaakt.'

De volgende dag krijg ik een hele blije tekening. 'Dit ben jij', zegt Zoon trots. Ik vergeet maar even dat ik een varkensneus heb op deze tekening. Het zal de fase wel zijn. 'En dit is ons huis, dit is een regenboog, en dit is vuurwerk.' Ik kijk nog eens goed naar de tekening. Ik heb een bloem in mijn hand, zie ik nu.

Het is tijd om de spinnenwebben op te ruimen.

prentje en het weekend

Het weekend zit er weer bijna op. Ik weet niet hoe u er op terug kijkt, maar bij mij was het nogal eeuh, wisselend. Vrijdagavond zat ik helemaal uit mijn dak te gaan achter mijn computer. Door gewoon maar wat te proberen, had ik opeens ontdekt hoe ik zelf patronen kan maken. Man, er ging een wereld voor me open. Stel, ik fröbel een boom van vilt, die fotografeer ik, bewerk ik in photoshop als stempel en daar kan ik dan een soort van behang van maken. Wow.

Nog helemaal blij vertrok ik zaterdag naar het huisje. De zon scheen, Man en Zoon zette ik af bij een of ander evenement in Heerhugowaard, bij de bakker zocht ik prachtige herfstbonbons uit en opgetogen stak ik de sleutel in het slot van ons huisje, me verheugend op een kop koffie in het najaarzonnetje.

'Wat ruikt het raar', dacht ik nog toen ik in het halletje stond. Voorzichtig keek ik om het hoekje. Mijn prachtige witte vloer was bedekt met een groen-roze smurrie, op sommige hoeken grijs uitslaand, en er hing een penetrante rotte vislucht. Het duurde even voor ik me realiseerde wat er gebeurd kon zijn.
Vorig weekend waren mijn ouders een weekend in ons huisje en mijn moeder had blijkbaar de stekker uit de volle koelkast getrokken. De koolvis uit de diepvries was ontdooid, de waterijsjes ook en die hadden gezorgd voor een kleurrijk effect op mijn vloer. Waar de lucht vandaan kwam, laat zich raden.

Weg kopje koffie in het najaarszonnetje. Ik moest vol aan de bak. De hele middag ben ik aan het poetsen geweest en toen was de stank nog niet weg. Toen Man en Zoon arriveerden, zijn we dan ook maar gauw de duinen in gelopen. Zoon brullen, want die had geen zin om te wandelen, die luie donder. Maar dat zie je gelukkig niet op de foto. Misschien ben ik daarom zo gek op foto's, ze geven vaak een net iets rooskleuriger beeld van de werkelijkheid. Ook Zoon heeft de fotografie helemaal ontdekt en roept bij elke goede foto die hij maakt: 'die kan op je blog mama'. Vooruit dan maar.

En zo werd het zondag. En regende het pijpenstelen. Nou ja, bij ons aan de kust dan. Na een middag kneuteren (Zoon nog steeds in zijn flanellen pyjamaatje - ik ben dol op kinderen in flanellen pyjama's, ben benieuwd hoe lang Zoon die nog aan wil) besloten we toch maar richting huis te gaan. Om achteraan te kunnen sluiten bij de file vanwege de Beverwijkse Bazaar.

Het weekend zit er weer bijna op. Voorlopig maar even geen vis op het menu.

prentje in Arnhem

Omdat ik inspiratie nodig had. Omdat Zoon meteen uit school tot zes uur (!) naar een verjaardagspartijtje ging. Omdat ik...
Nou ja, heb je eigenlijk redenen nodig om af en toe gewoon eens even lekker een dagje voor jezelf te hebben? Als werkende mama komt dat er sowieso niet zoveel van, dus als die mogelijkheid zich aandient, moet je er ook maar meteen gebruik van maken. Arnhem werd vandaag mijn bestemming.

Daar zit een Tiger (zeg maar de Deense Hema) waar ik altijd blij van word. En nu ook, want ik liep meteen tegen een uilenbeker aan. En een lantaarn met gelaserde vogels. En twee kekke fotolijsten. En een linnen olifant. Kortom, spullen waar ik prima zonder kan leven, maar die toch net even je dag kunnen kleuren.

En dit was nog maar het begin. Want in 'Van mij', een superleuk cadeauwinkeltje, vond ik een 'tingelding' een waxinelichtjeshouder met daarboven een constructie die gaat draaien door de warme lucht van het waxinelichtje. Iedereen kent deze nog uit zijn jeugd, alleen dan in de variatie met engeltjes. Ik vond er een met boompjes.

En toen waren we er nog niet, want toen liep ik langs een klein winkeltje met alleen maar papieren schatten, BL-IJ. Een kleine hemel op aarde. Het is de winkel van een grafisch vormgever, die afgelopen zaterdag haar eigen winkel en studio heeft geopend. Ze leeft een beetje mijn droom, zeg maar. Ik was er dan ook niet meer weg te slaan en hing aan haar lippen om te horen hoe ze dat allemaal heeft aangepakt. Wie weet, ooit...

Helemaal BLIJ liep ik Arnhem uit. Ik was net te laat voor de trein naar Utrecht, maar die had vertraging, dus ik kon nog mee. Mijn aansluiting op Utrecht CS verliep vlekkeloos. Ik zat me daar toch in een positieve flow, het moest niet gekker worden.

Enthousiast start ik thuis mijn computer op om mijn nieuwe aanwinsten in te scannen. Foutmelding. Scan overleden.
Door weer en wind haal ik Zoon op van zijn partijtje. De feestgangers zijn nog niet gearriveerd. Ik grap tegen de andere wachtende ouders dat hij zo direct door naar bed kan. En vertel er vervolgens eerlijk bij dat me dat nooit lukt voor minimaal kwart over negen. Fout! Waarom zeg ik dat soort dingen toch weer? De aanwezige vaders hebben namelijk nooit last om hun kind in bed te krijgen. Hun kinderen gaan keurig slapen tussen zeven en half acht. Mijn flow glipt zo langzamerhand weer door mijn vingers. Met een kind met een blauw oog (botsing boven de glijbaan) verlaat ik de ouders van de ideale kinderen.

'Je vriendjes liggen allang netjes in bed!', snauw ik tegen het kind met het blauwe oog dat zich met twee handjes aan de trapleuning klemt. Tussen zijn tanden houdt hij een pakje Yogho, een ijsje en zakje snoep. Ik ben al blij dat ik niet tegen de andere ouders over het avondeten ben begonnen. Want hun kinderen...

Enfin.
Iedereen heeft het af en toe nodig om een lekker dagje voor zichzelf te hebben.
Al was het maar om daarna de beslommeringen van alle dag weer beter het hoofd te kunnen bieden.