prentje en de buien

Zoon en ik lopen naar school. 'Gisteren heeft Pepijn voorgelezen in onze klas', vertelt Zoon trots. Pepijn zit een paar groepen hoger en het is heel erg des Jenaplans om de kinderen elkaar te laten helpen. 'Wat leuk', zeg ik, ondertussen op mijn horloge kijkend want we zijn al weer aardig laat. 'Het ging over tijgerspinnen', griezelt Zoon nog na. 'En je mocht ook vragen stellen. Ik vroeg of tijgerspinnen ook kunnen brullen'. 'Wat een goede vraag', zeg ik, me ondertussen afvragend of ik ooit wel eens over tijgerspinnen heb gehoord. 'Iedereen lachte me uit', zeg Zoon verdrietig. 'Behalve de juf en Pepijn. Die ging het opzoeken in het boek.' 'En?' vroeg ik, mijn boosheid onderdrukkend over alle stomme kinderen die Zoon uitlachten. 'Nee. Tijgerspinnen kunnen niet brullen', antwoordt Zoon.

Zelf ben ik een beetje somber de afgelopen dagen. Gelukkig weet ik waar het van komt. Ik koester me in de warmte van mijn gezin (ik vind deze zin op het randje, maar ik kan het niet anders uitdrukken).
Man komt met oplossingen ('Nee schat, ik wil alleen maar dat je naar me luihuistert!'), Zoon met extra knuffels. Het is zo fijn om te kunnen zijn wie je bent, thuis. Dat je wordt gewaardeerd om je eigen persoonlijkheid, zonder dat je wordt vergeleken met anderen.
Zoon kruipt tegen me aan. 'Mam, je moet morgen even mee de klas in. Ik heb een tekening voor je gemaakt.'

De volgende dag krijg ik een hele blije tekening. 'Dit ben jij', zegt Zoon trots. Ik vergeet maar even dat ik een varkensneus heb op deze tekening. Het zal de fase wel zijn. 'En dit is ons huis, dit is een regenboog, en dit is vuurwerk.' Ik kijk nog eens goed naar de tekening. Ik heb een bloem in mijn hand, zie ik nu.

Het is tijd om de spinnenwebben op te ruimen.