We vieren het met de familie bij Zus, dan hebben mijn ouders er geen omkijken naar.
Man heeft via internet een boekje op de kop getikt over de krant waar papa jarenlang bij gewerkt heeft. Hij staat er zelf ook in met een interview. Ik dacht dat mijn vader dat boekje had, maar hij is blij verrast. Misschien is dat ook wel een voordeel van zo'n hoge leeftijd.
Ik kruip naast hem op de bank. 'Ik vind het niet erg om jarig te zijn, maar wel om ouder te worden', zegt hij als we klaar zijn met Lang zal hij leven. Ik knik.
Ik ben een vaderskindje, al vanaf mijn geboorte. Als mijn ouders vroeger op bezoek gingen, zei mijn moeder van tevoren dat hij niet zo over me moest opscheppen. Dat hoorde ik jaren later, en ontroert me nog steeds.
Via de krant kon hij goedkoop reizen en omdat mijn moeder niet zo reislustig was, nam hij mij mee. Later vergezelde ik hem naar het ziekenhuis, toen hij ernstig ziek werd. We hebben een onbreekbare band samen. Ik vind het mooi om te zien dat hij die band nu ook met Zoon heeft.
Ook Zoon kruipt graag tegen 'Oude opa' aan. Ik zie mijn vader de kring rondkijken, ons goed in zich opnemend. Meer heeft hij niet meer nodig op deze leeftijd. Zijn kinderen zijn er allemaal, en zijn kleinkinderen. Dat is genoeg.
'Wat wil je eigenlijk worden later?', vraagt een tante aan Zoon. 'Burgemeester', zegt hij, zonder met zijn ogen te knipperen. Ik vertel het aan mijn vader, die door zijn hardhorendheid niet alles de eerste keer meekrijgt. Hij knikt trots.
Mijn vader is vandaag 82 jaar geworden. Lang zal hij leven.
O, wat prachtig beschreven weer. Ontroerend!
BeantwoordenVerwijderen