Nog helemaal blij vertrok ik zaterdag naar het huisje. De zon scheen, Man en Zoon zette ik af bij een of ander evenement in Heerhugowaard, bij de bakker zocht ik prachtige herfstbonbons uit en opgetogen stak ik de sleutel in het slot van ons huisje, me verheugend op een kop koffie in het najaarzonnetje.
'Wat ruikt het raar', dacht ik nog toen ik in het halletje stond. Voorzichtig keek ik om het hoekje. Mijn prachtige witte vloer was bedekt met een groen-roze smurrie, op sommige hoeken grijs uitslaand, en er hing een penetrante rotte vislucht. Het duurde even voor ik me realiseerde wat er gebeurd kon zijn.
Vorig weekend waren mijn ouders een weekend in ons huisje en mijn moeder had blijkbaar de stekker uit de volle koelkast getrokken. De koolvis uit de diepvries was ontdooid, de waterijsjes ook en die hadden gezorgd voor een kleurrijk effect op mijn vloer. Waar de lucht vandaan kwam, laat zich raden.
Weg kopje koffie in het najaarszonnetje. Ik moest vol aan de bak. De hele middag ben ik aan het poetsen geweest en toen was de stank nog niet weg. Toen Man en Zoon arriveerden, zijn we dan ook maar gauw de duinen in gelopen. Zoon brullen, want die had geen zin om te wandelen, die luie donder. Maar dat zie je gelukkig niet op de foto. Misschien ben ik daarom zo gek op foto's, ze geven vaak een net iets rooskleuriger beeld van de werkelijkheid. Ook Zoon heeft de fotografie helemaal ontdekt en roept bij elke goede foto die hij maakt: 'die kan op je blog mama'. Vooruit dan maar.
En zo werd het zondag. En regende het pijpenstelen. Nou ja, bij ons aan de kust dan. Na een middag kneuteren (Zoon nog steeds in zijn flanellen pyjamaatje - ik ben dol op kinderen in flanellen pyjama's, ben benieuwd hoe lang Zoon die nog aan wil) besloten we toch maar richting huis te gaan. Om achteraan te kunnen sluiten bij de file vanwege de Beverwijkse Bazaar.
Het weekend zit er weer bijna op. Voorlopig maar even geen vis op het menu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten