zondag 28 maart 2010

prentje en Otje

Ik houd van Fiep Westendorp. Natuurlijk, Annie M.G. Schmidt is ook fantastisch, maar zonder de  tekeningen van Fiep zouden Jip en Janneke, Otje, Ibbeltje en vele anderen nooit zo tot de verbeelding hebben gesproken.

Toen Zoon geboren werd, ontving ik van zus een fantastisch kraamcadeau. Ik kreeg een koffertje met daarin zeven pakjes, voor elke dag van de week een. In ieder pakje zat een boek van Annie, getekend door Fiep. Een paar jaar later kreeg ik van mijn schoonouders voor mijn verjaardag het boek 'Getekend: Fiep Westendorp'. Die staat naast de biografie Anna, van Annie M.G. Schmidt.
Ik denk dat ik mezelf daarom wel een kenner mag noemen van de tandem Fiep-Annie. En dan heeft vooral Fiep dus mijn voorkeur, niet alleen omdat ik zo ontzettend gek ben op illustraties, maar ook omdat ze volgens mij een hele lieve vrouw was. Meer op de achtergrond dan Annie, maar zeker niet minder talentvol. Als eerbetoon aan Fiep daarom deze voorjaarscollage.

Dit is een hele lange inleiding voor wat ik eigenlijk wil vertellen. Gisteren zijn we naar de theatervoorstelling 'Otje' geweest. Wat ik geweldig vond, was dat ze de illustraties van Fiep zo ongeveer tot leven hadden gewekt. Als Tos (gespeeld door de onvolprezen Rik Hoogendoorn) in een pan stond te roeren, was dat niet een echte pan, maar een getekende pan op een plaat van hardboard. Magisch.

Na de voorstelling en een drankje in de foyer, lopen we voldaan naar buiten. Op de hoek van het theater staat Rik een sigaretje te roken. 'Kijk Zoon', fluister ik, 'daar staat Tos'. Ongelovig kijkt Zoon me aan. Hij kent Hoogendoorn vooral uit Sesamstraat.
Verdwijnt nu alle magie? Rik ziet ons fluisteren en knikt ons toe. 'Vond je het leuk?', vraagt hij aan Zoon. Die knikt ijverig. 'Fijn dat jullie er waren', zegt hij vriendelijk.
De magische wereld van Fiep, Tos en alle anderen blijft intact.
Gelukkig maar.

vrijdag 26 maart 2010

prentje en de lentekriebels

Op de school van Zoon hebben ze het deze week over lentekriebels. Een soort voorlichting over de bloemetjes en de bijtjes, maar dan op het niveau van het kind. In het geval van Zoon op kleuterniveau dus.
De juf had ik het kringgesprek geopend met de belangrijke vraag: 'waar kom jij vandaan?' Omdat de antwoorden zo hilarisch waren, heeft ze ons, de papa's en mama's, een 'bloemlezing' gestuurd.

Werkelijk alles kwam voorbij. Van God tot Allah, van zaadjes tot de kip en het ei. Zoon leverde een uitstekende bijdrage door te stellen dat een baby door de navel van de mama kwam.
En als u zich afvraagt wat de zin van het leven is; Zoon heeft daar een heel goede reden voor. Ik citeer:
'Mensen moeten wel bestaan, anders is er voor niks een winkel.'
Dat u het even weet.

woensdag 24 maart 2010

prentje is jarig

Het voordeel van 38 jaar worden is dat je volstrekt lak moet hebben hebt hebt! aan wat hoort en niet hoort. Dus als ik een Roodkapjetaart wil, bestel ik een Roodkapjetaart.
(En hoe geweldig is ie? Ik wil 'm eigenlijk niet aansnijden. Gewoon een beetje naar staren de hele dag.)
Ik mag dan wel 38 jaar zijn, in mijn hart ben ik nog steeds 8.
Ik hou van feestjurken, maillots met polkadots en rokjes met bloemetjes. Waarschijnlijk hou ik daar ook nog van op mijn 78ste.
Word ik gewoon een hele hippe oma.
Het leven is een feestje.
Als u me nu wilt excuseren, ik moet even mijn eigen slingers gaan ophangen.

maandag 22 maart 2010

prentje is weer terug

Ik ben er weer hoor. Dat was toch wel even een hele reis. We vlogen namelijk via Charleroi (heel verraderlijk Brussel Zuid genoemd - nou, ik kan u vertellen dat het nog een behoorlijk eind is vanaf Brussel).

Man en ik gingen voor het eerst met zo'n budget maatschappij. Dat was al een hele ervaring an sich. Het is net een vliegende bus, anders kan ik het niet omschrijven. Dwars door de catacomben van het vliegveld, sta je opeens oog in oog met het vliegtuig. Niks slurven en andere toestanden. Je stapt in, hebt geen stoelnummer dus het is wie het eerst komt, heeft de beste plek. Man en ik konden nog net naast elkaar zitten. Wat wel prettig is met zo'n romantisch weekendje weg. En dan stap je na 2,5 uur uit, op de luchthaven van Porto. In de stromende regen.

Ik wilde graag door de oude volkswijk banjeren, waar ze dan zo heel romantisch het wasgoed buiten hebben hangen. Maar niemand hangt z'n was natuurlijk buiten als het water naar beneden klotst. Bovendien was het er vrij spooky.
Dus daar ging mijn fotomoment.

Maar daar staan gelukkig weer andere momenten tegenover. De vondst van een vintage-Legodoosje voor Zoon. Een kussensloop met Roodkapje, in een prachtige woonwinkel. Het belachelijk lage prijsniveau (een euro voor een biertje).
De wedstrijd Benfica-FC Porto, in de kroeg gezien tussen de Portugezen (helaas verloren). 'Onze' straat, met schitterende Magnoliabomen (mijn favoriet) al in bloei. Een overdekte markt in een prachtig gebouw waar ze van alles verkopen, van levende kippen (zielig) tot nepbloemen. Een terrasje in een badplaats aan zee (iets verderop) in de lentezon. Een superhip overhemd voor Man bij de Zara.
These are a few of my favorites things.

En de oude volkswijk? Die heb ik uiteindelijk in volle glorie gezien op een uitvergrote foto, die geplakt op een hardboard het decor vormde van een soort nepterras op de bovenste etage van een winkelcentrum.
Soms is de werkelijkheid te realistisch.

donderdag 18 maart 2010

prentje goes Porto

'Morgen komen opa en oma', zeg ik tegen Zoon. 'Tja, de tijd vliegt voorbij', verzucht de 80-jarige vijfjarige.

Ooit ben ik deze blog begonnen om de dingen te laten zien die ik maak, de zogenaamde "prentjes". Dat verklaart ook de titel: prentjemaakt (ok, het feit dat prentje.blogspot al vergeven was, speelde ook een kleine rol). Gaandeweg herontdekte ik de liefde voor het schrijven. Van schrik maakte ik niets meer. Maar van de week kwam ik zo'n leuke stof tegen, die smeekte erom bewerkt te worden. Eigenlijk moest ik enorm gaan schoonmaken - mijn schoonouders komen in huis, en ik hou graag de schijn op dat ik heel netjes ben, iets waar ze waarschijnlijk allang niet meer in geloven - maar er moesten prioriteiten gesteld worden. En die lagen natuurlijk bij het leuke stofje. En dus zat ik midden in de troep een huisje te maken. Die moest af, omdat ik bedacht had dat het leuk was om op deze blog te zeggen dat ik de deur achter me dicht trok. Prioriteiten ja, ik zei het al.

Ik ga namelijk een weekendje weg. Naar Porto dus.
Trouwe bloglezers wisten dat allang natuurlijk.
Ik trek dus de deur achter me dicht (ja hoor, daar is ie. Toepasselijk hè?).
En nu gauw schoonmaken.

zondag 14 maart 2010

prentje en het Textielmuseum

Vanwege de Boekenweek mochten we vandaag gratis met de trein. Je moest alleen het Boekenweekgeschenk bij je hebben, en dan lag de wereld voor je open. Nou ja, Nederland dan. We besloten om niet standaard naar Groningen of Maastricht af te reizen, maar een keer naar Tilburg te gaan.
Ik wilde al een tijdje naar het Textielmuseum, maar het kwam er steeds niet van. Dit was een goede gelegenheid. Gewapend met Joost Zwagerman en mijn compactcameraatje gingen we op pad.

Super was het. Een museum als dit loopt het risico te verstoffen met muffe wandkleden en het favoriete uitje van de plaatselijke plattelandsvrouwenvereniging te worden. Om dit voorkomen, hebben ze aansluiting gezocht met hippe ontwerpers als Kiki van Eijk en Studio Job. Het resultaat: een verrassend leuk museum, met een textiellab met de mooiste machines. Ik word sowieso blij van alles wat met textiel te maken heeft, maar ook Man en Zoon vermaakten zich gelukkig. Man vanwege het monumentale pand, en Zoon vanwege het kinderpakketje dat hij bij de ingang had gekregen, met onder andere een speurtocht, en een borduursetje.

En zo zaten we samen braaf te borduren op de terugweg. Volgens Zoon het leukste dat hij ooit gedaan had. Voordat u zich zorgen gaat maken, dat zegt hij gemiddeld twee keer per dag. En thuis ging hij er weer vol in met de Lego Powerminers.
Om vervolgens Studio Sport te gaan kijken met zijn papa.
Maar misschien blijft er toch iets hangen.

vrijdag 12 maart 2010

prentje en het rode krokusje

Zoon had vandaag weer een Viering op school. Jenaplan hè, dan hebben we een paar keer per jaar een voorstelling, waar ouders ook hun kroost mogen bewonderen.
Zoon was een rood krokusje. Het thema was lente, een krokus vindt hij een leuke bloem en rood is zijn lievelingskleur. Wij vinden dat allemaal prima. Het blijft Jenaplan tenslotte.
(Het mannetje naast hem is een sneeuwvlokje. Dat u zich niet zorgen maakt dat hij ernstig gewond is geraakt.)
Tot zover prima. Hartstikke leuk. Ik stond al buiten om hem op te halen, tot een moeder zei: jij woont toch vlak bij school, jij kunt nog even naar huis. Ik keek op mijn horloge. Nog een kwartier. Toen ging het mis.
Ik snelde naar huis, en bedacht dat ik dan nog net even de foto's kon inladen. Met mijn jas nog aan, hield ik in de ene hand mijn cameratas (met camera), en met de andere probeerde ik het fotokaartje in mijn computer te wurmen. Nog even aandrukken, en toen hoorde ik een harde knal. Mijn mooie spiegelreflexcamera lag op de grond, uit de cameratas gevallen. Kapot.
En ik ook. Want fotograferen is een van mijn grootste passies. En voor u lief gaat meedenken, nee, de verzekering dekt het niet. Dat heb ik al geïnformeerd.
Ik vertel Zoon dat ik verdrietig ben. 'Dan moet je er niet meer aan denken mama. Loslaten.'
En zo krijg je je eigen adviezen als een boemerang terug.
Ik probeer er dus niet meer aan te denken. En los te laten.
Maar dat valt niet mee.

woensdag 10 maart 2010

prentje en de kleuters

'De meiden komen woensdag', kondigde Zoon een paar dagen geleden quasi-nonchalant maar o-zo-trots aan. 'Help, meiden', dacht ik nog. 'Waar moeten die mee spelen?' Met mij, ben ik inmiddels achter.

Daarnaast hadden we nog een vriendje over de vloer, dus dat betekende vier kleuters. Respect voor alle kleuterjuffen van Nederland. Eerst moest er gegeten worden (wat kunnen die kleintjes eten, de oven draaide ovenuren!). Dat laatste woord is trouwens geen tikfout maar een hele leuke woordspeling. Na drie uur op kleuterniveau gepraat te hebben, ben ik even toe aan een taalkundige vingeroefening.

Nadat alle buikjes vol zaten met croissantjes, tosti's en wat al niet meer, vervielen we in een ouderwets staaltje klassieke rolverdeling. De dames speelden met huisjes, de heren vielen aan met straaljagers. Af en toe ontstond er een kleine crisis als de aanval iets ruiger was dan gepland, maar dan bracht een grote zak paaseitjes al snel vrede. Geweldig, al die kids in huis.
Ik ben bekaf.



zondag 7 maart 2010

prentje en de monsters

Al een tijd had ik me voorgenomen om naar het kindermuseum Villa Zebra in Rotterdam te gaan. Vandaag was het daar een perfecte dag voor: Man hielp een collega verhuizen, de zon scheen en Zoon en ik hadden zin in iets leuks. Daarnaast denk ik dat het goed is om kinderen al vroeg mee te nemen naar musea. Maar dan wel naar musea waar ze zelf ook plezier aan beleven.

En wat was het leuk. Tot en met 16 mei is het museum overgenomen door monsters. Dit betekent een monstertentoonstelling (De Monsterfabriek) met veel interactieve elementen. Hier zie je bijvoorbeeld Zoon die met behulp van een pantykousje en balletjes van piepschuim een essentiële bijdrage levert aan een... ja, wat eigenlijk? Ik geloof dat het een Portugees oorlogsschip moet voorstellen. En wat dat piratendoekje betreft: sinds Zoon die gisteren uit een automaat heeft getrokken, mag die niet meer af. Het is niet eens erg dat ie roze is. Dat u niet denkt dat ik het kortere kapsel van Zoon wil verhullen ofzo.

Maar goed: terug naar de monsters. Zoon was vooral onder de indruk van een klein schilderijtje met een monster met meerdere ogen, dat als inspiratie diende voor een masker, een tekening en een zelfgebouwd monster tijdens een workshop. Zoon is al goed in themadenken. Wat betreft die workshop, die was fijn, ook voor mij. Want ouders waren niet welkom, die moesten zichzelf zien te vermaken. Wat geen straf was met lekkere cappuccino, een stapel kunstboeken en uitzicht op de Maas.

En het leukste monster mocht ik weer lekker mee naar huis nemen.
Die viel meteen in slaap op de achterbank, moe van al deze monsterlijke indrukken.

zaterdag 6 maart 2010

prentje en de paastak

Naast mijn kerstboom-obsessie heb ik ook een paastak-passie. Vandaag gingen we naar een stad hier in de buurt, waar we een bloemenstal vonden met nog ingepakte paastakken. Man en Zoon gingen nog even naar de boekwinkel, en ik voegde me in de rij voor de bloemenkraam. 'Ik wil graag een paastak', zei ik tegen de besnorde verkoper. 'Daar moet ik even mijn mes bijhalen', sprak hij dreigend. Al gauw werd duidelijk waarom. Blijkbaar was ik de eerste paastakkenliefhebber. Een beetje paastakfan weet hoe die jongens eruit zien, met grillige takken dus. En die zaten allemaal in elkaar. Nadat hij er drie losgesneden had (te klein, ook te klein, zeker te klein) had hij er een die aan zijn maatstaven voldeed.

Dit was geen takje meer, dit was meer een complete boom waar ik mee opgezadeld was. Zoon en Man waren natuurlijk nergens te vinden en gelukkig was het ook niet zo druk op zaterdagmiddag half drie in hartje centrum. Ik negeerde alle opmerkingen en gelach en sleurde Man en Zoon uit de winkel, zo hier en daar per ongeluk bijna een oog uitstekend. Nadat we het gevaarte na verschillende pogingen in de auto hadden gekregen, konden we eindelijk naar huis waar het grote decoratiegebeuren kon beginnen. Gelukkig heb ik genoeg versieringen om een heel bos op te tuigen. Hier zijn we dus ook nog maar net begonnen, maar deze foto was qua licht en compositie het mooist.
Zo zijn we dan ook wel weer.

dinsdag 2 maart 2010

prentje en de kijkavond

Maandagavond. 'Mama, vanavond is het kijkavond op school!'.
O nee hè. Net thuis van een dag hard werken.
'Weet je het zeker schat, ik heb er niets over gehoord', probeer ik nog voorzichtig. Schat weet het zeker. Want hij heeft vandaag omcirkeld wat hij leuk vindt (de smileys) en wat hij niet leuk vindt (de verdrietige gezichtjes). En hij vond alles leuk. En smileys omcirkelen, dat betekent kijkavond.
We hebben nog een kwartier voor het afgelopen is, dus er is geen tijd meer om te twijfelen.
Met z'n drieën lopen we een donkere school binnen. Een eenzame schoonmaker maakt de volgeplaste wc's schoon.
En stug vol blijven houden hè. 'Ik denk dat ze nog niet begonnen zijn, mama.' Op de schoolagenda (had ik natuurlijk meteen op moeten kijken!!!) zie ik dat de kijkavond op dinsdagavond zal plaatsvinden.

Dinsdagavond. Vanavond branden de lichten op school. Trots laat Zoon ons zijn portfolio zien. Met zijn mooiste werkjes. De juf vertelt dat hij samen met nog een klasgenootje twee keer in de week naar een andere groep gaat om te leren lezen en schrijven. Mijn kleuter. Ik slik een brok weg en kijk naar een tekening in de portfolio van Sinterklaas in bad.
Nog even en hij wil een brommer.

maandag 1 maart 2010

prentje kijkt uit naar het vakantiehuisje

Hoera, het is maart! De maand van de lente, mijn verjaardag, het Porto-weekend en... het aftellen tot we in ons vakantiehuisje mogen!
Deze winter hebben we besloten dat we het huisje van mijn ouders overnemen. Als mensen vragen of wij al plannen hebben voor de zomer, vind ik het leuk om quasi-nonchalant te zeggen: 'wij hebben een eigen huisje aan de Noord-hollandse kust, daar gaan we naar toe'. Hopende dat mijn toehoorders dan huizen met rietgedekte daken voor zich zien.
Maar pssst, even tussen ons: het is eigenlijk een soort  stacaravan. Tenminste, dat vermoed ik. Ik zou er geen meter meer mee rijden, want dan stort de boel in elkaar. Het een langwerpig hok met een aangebouwd schuurtje met een wc, een buitendouche en een binnenplaatsje.
Maar de plek, mensen, de plek is fantastisch. Nog geen kilometer van het strand, zo'n lekker kneuterig familiestrand. Dus geen hippe strandtenten waar het vooral een kwestie is van zien-en-gezien worden, maar gebloemde parasols en oma's die achter mollige peuters aan rennen. Heerlijk.

Maar voor het zover is, moet er nog heel wat gebeuren. Oma prentje en ik hebben een eeeh, tikkeltje andere smaak. Denk porseleinen beeldjes in gouden troonkasten, ruches en witte knuffelberen. Dat is oma's smaak hè, laat dat even duidelijk zijn.
(Man had trouwens ooit bedacht om elk jaar een raar voorwerp tussen de porseleinen beeldjes te zetten, en dan kijken of het opviel. Het eerste jaar was dat knutselsmurf. Helaas viel de grap in het water, omdat oma dacht deze van Zoon was. Maar we hebben er wel twee weken voorpret om gehad.)

De boel moet dus helemaal gestript worden, en dan opgebouwd met spullen die meer mijn onze smaak vertegenwoordigen. Gelukkig heb ik een hele handige schoonvader. Hij bouwt zijn eigen boot, do I need to say more? Zo'n huisje is peanuts voor hem. Hij draait zijn hand niet om voor een laminaatvloertje leggen.
En ondertussen droom ik al een winter van ons huisje aan zee. Nu nog maar een maandje!
Dat het maar een mooie zomer mag worden.

p.s: voor iedereen die geïnteresseerd is in porseleinen beeldjes, gouden troonkasten en witte knuffelberen: laat het me even weten.