'Mam!!!' Slaperig kijk ik op mijn wekker. Kwart over zeven. 'Mijn tand is er uit!' Ik ben in een keer klaarwakker.
In januari kondigde de tandarts aan dat een van de tanden van Zoon los zat. Zijn eerste. Maandenlang moesten we voelen aan zijn wiebeltand, die maar niet zijn fijne plek onderaan het gebitje van Zoon wilde verlaten. Enorm vasthoudend, zo'n wiebeltand.
Vriendje J ging Zoon voor. 'Ooh', zei Zoon bewonderend, 'dan mag je hem onder je kussen leggen en dan komt de tandenfee'. Altijd in voor een financieel voordeeltje, onze Zoon.
'De tandenfee bestaat helemaal niet!' zei J stoer. Zoon weer een illusie armer, dacht ik nog spijtig.
Terug naar vanmorgen. We kwamen bijna te laat op school, want papa moest worden gebeld, er moesten foto's worden genomen en het doosje dat Zoon voor zijn geboorte van een buurvrouw had gekregen om zijn melktandjes in te bewaren, moest worden opgeduikeld.
En wie kwam er opeens weer om de hoek kijken? De tandenfee in hoogsteigen persoon zelf. 'Als ze maar komt', piekert Zoon.
Van de weeromstuit is Zoon in een keer weer gelovig geworden.
Ik vermoed dat ze ons huis niet voorbij vliegt. Voor de zekerheid blijf ik maar wakker.
Je weet het maar nooit met die sprookjesfiguren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten