prentje en de zwemles

'Hij kan het wel, maar hij is zo eigenwijs hè', zegt badmeester J. Het is kijkdag in het zwembad en dit betekent dat de ouders op de hoogte worden gebracht van de vorderingen van hun zwemmende spruit. Tja, wat moet ik daar nu op zeggen? Zelf ben ik een voorstander van een flink portie eigengereidheid.

Ik wou dat ik dat vroeger had gehad. Vooral tijdens mijn zwemles. Ik kreeg van mijn vader les, die in zijn vrije uurtjes als badmeester fungeerde. Of als Sinterklaas, dat lag een beetje aan het seizoen.

Ik hou veel van mijn vader, maar niet als badmeester. Wel als Sinterklaas trouwens.

In zijn ijver om mij het duiken bij te brengen, stak hij altijd zijn been uit als ik al half in de lucht hing. Dat gaf mij het gevoel dat ik plat op de rand van het zwembad zou terechtkomen, en de rest van mijn leven zonder voortanden moest doorbrengen. Met als gevolg dat ik nog steeds niet kan duiken.

De bel brengt me terug naar het heden. Het is tijd. Zoon en een vriendje zijn nog in het water aan het spelen. Zoon wil mij een kunstje laten zien. De rest staat al onder de douche.
Een badjuf staat zich vreselijk op te winden. 'Ik ben blij dat mijn kinderen 13, 15 en 17 zijn', zegt ze tegen de moeder van het vriendje. Ik zeg niets. Maar denk van alles.

Blijf maar lekker eigenwijs, Zoon. Veel mensen zullen nog proberen je in een keurslijf te proppen. Volg jij maar je eigen weg. Al is dat soms lastig.

Vooral voor badpersoneel.