prentje en de woensdagmiddag

'Ik ga vandaag vier leuke dingen doen', zegt Zoon vanmorgen in de klas tegen een groepje moeders. 'Ik ga eerst met mama naar MacDonalds, dan gaan we naar de bioscoop, daarna gaan we naar de Hema voor het Pinguins-van-Madagascar-menu, en dan gaan we pizza eten voor de televisie. Dat doen we namelijk altijd als mijn vader niet mee-eet'. Ik kijk maar even de andere kant op.

Niet veel later zijn we bij de bioscoop, de frietjes van de Mac nog achter onze oren. 'De film Hop begint toch om 14.00 uur?', vraag ik nog voor de zekerheid aan de meneer achter de balie. 'Ja, maar niet in deze bioscoop', zegt hij grijnzend.
Met een noodgang vliegen Zoon en ik over de Oude Gracht, om nog op tijd te zijn voor die andere bioscoop aan het water, de ballonnen van de Mac achter ons aan wapperend.

Door de film Hop komen we helemaal in de paasmood bij de Hema aan. Waar we nog een leuke paasslinger van Return to Sender vinden. En nog een uiltjestassenhanger erbij, vooruit, een van mijn manieren om het goede doel te steunen.

Van Zoon mag ik niet meer 'Kowalski, opties', zeggen als hij zijn Madagascar-menu samen stelt.
[Deze opmerking wordt waarschijnlijk alleen begrepen door de die-hard Pinguins van Madagaskar-kijkers.] 

Uitgeput zitten we even later met onze pizza voor de buis. We kijken een Charlie-en-Lola-dvd'tje, omdat we die allebei zo leuk vinden. Jaha, ik weet dat ik geen doorsnee-moeder ben. 

En nu hebben we een beetje buikpijn.

prentje en de blog-date

In de stromende regen rijd ik naar Dordrecht. Vandaag heb ik mijn blog-date. Met de ladies die ik via internet heb ontmoet. Die elkaars blog lezen, dezelfde interesses hebben, en die het leuk vinden elkaar een keer 'in het echt' te ontmoeten. Ik heb eerst met haar afgesproken. Met deze dame heb ik een speciale band opgebouwd. Vaak schrijft ze net over iets waar ik ook aan moest denken. We delen dezelfde smaak qua kleding en huisinrichting. En tussen de regels door kan ik lezen dat ze heel lief is.

En dat is ze ook. Ze is precies zoals ik me heb voorgesteld. We drinken koffie in haar leuke huisje, en gaan dan door Dordrecht wandelen waar ze me haar favoriete adresjes laat zien. Helaas is het nog steeds niet opgehouden met regenen, en besluiten we met de auto naar Villa Augustus te rijden. Daar gaan we de rest van de dames ontmoeten. Hopen we. Want ook al is het inmiddels 14.00 uur; we zien nog niemand.

Gelukkig komt zij eraan lopen. Ze heeft voor ons allebei een cadeautje meegenomen, heel lief verpakt met een gehaakt bloemetje. Ze herkent de print op mijn shirt meteen. Ah, wat is het lekker om een keertje af te spreken met mensen die dezelfde interesses hebben. Regelmatig ben ik toch een beetje een vreemde eend in de bijt met mijn voorliefde voor gehaakte items, stoffen, illustraties en uiltjes. Over uilen gesproken, van de dame die ik 's ochtends al ontmoette, krijg ik ook nog een lief cadeautje. Voor het eerst sinds mijn verjaardag voel ik me echt jarig.

'Misschien blijven we wel met z'n drieën vanmiddag', zeg ik, en op dat moment komt zij met haar en met haar en haar twee dochters aanlopen. En moeten we verhuizen naar een grotere tafel.
En wat was het gezellig. En wat een goede high tea. Helemaal verzadigd rij ik naar huis.

De volgende dag lees ik op mijn blog dat ik 'in het echt' ook leuk ben.
Gelukkig maar.

prentje is jarig

'Mama, ik heb een moeilijke vraag voor je', zegt Zoon vanochtend. 'Hoe weet je nou dat je ouder bent geworden als je jarig bent?' Tja, dat is inderdaad een moeilijke vraag. 'Kijk maar hoe ik mijn bed uitkom', gaf mijn collega als mogelijk antwoord.

Goed. Jarig dus. Een rare verjaardag. Ik moest vandaag werken en daarna had ik mijn cursus. Vanmorgen lagen er twee cadeautjes op tafel van Man, een geweldige tuinkabouter en een boek van mijn held Fiep.
Zoon had een leeg potje appelmoes ingepakt, met vijftig papiertjes erom heen. Humor van een zesjarige. Ondertussen moest Zoon naar school, en ging mijn telefoon continu.

Op mijn werk hadden ze vandaag maar geen bloemen besteld omdat ik dan liep te sjouwen op mijn cursus. Lief bedacht, maar het voelde toch wat kaal. Gelukkig hebben ze wel mooi gezongen. En hadden we taart.

In mijn eentje bij de Mac een Bigmac naar binnen gewerkt. Gelukkig kon ik buiten zitten in het zonnetje. Zo voelde het toch een beetje feestelijk.

Op mijn cursus getrakteerd op paaschocolaatjes, om toch een beetje jarig-gevoel vast te houden. Of moet je dat niet meer koesteren als je 39 bent geworden?

Word ik ooit volwassen?

prentje en de lente

Vrijdag. Huilend komt Zoon de kleedkamer van het zwembad binnen. 'Ik kan niet meer door Het Gat zwemmen mama, en nou mag ik niet afzwemmen, snikt hij verdrietig. 'Ik ga wel even met Meester J. praten', zeg ik, nadat ik hem heb getroost. Ik trek mijn laarzen uit en loop naar de rand van het zwembad, waar Meester J al weer bezig is met zijn volgende les. 'Het zit allemaal tussen zijn oren', zegt Meester J. Fijn. Hoe krijg je iets weer tussen de oren uit? Daar ben zelf ik al ruim 38 jaar naar op zoek.

Zondag. Vandaag kan Zoon extra oefenen. Man en Zoon vertrekken naar het zwembad. Nagelbijtend zit ik thuis. Wat duurt het lang voor ze terugkomen. Twee uur later zijn ze er weer. Zoon huppelt naar me toe. 'Ik moest gewoon een trucje toepassen', zegt hij met de quasi-bravoure die past bij een zesjarige. Hij doet voor hoe hij duikt. 'Ok, prima', zeg ik met de quasi-bravoure die past bij een bijna-39-jarige.

Inmiddels is het te laat voor het museumbezoek dat ik in mijn hoofd heb. Dus gaan we een rondje fietsen. Bij een weiland zie ik de eerste lammetjes, voor mij het teken dat de lente is begonnen.
Verrukt sta ik bij het hek. 'Je mag er wel overheen hoor', zegt de vriendelijke boer die mijn enthousiasme ziet. 'Dat lukt wel met die lange benen van je.'

Even later sta ik midden in een veld vol pasgeboren lammetjes. Er daalt een rust over me neer. Enthousiast komt er een lammetje naar me toe huppelen. Ik aai hem over zijn neus. Dat voelt lekker borstelig.

De lente is officieel begonnen.

prentje en de iPhone

Het duurde even, maar deze week is dan eindelijk mijn iPhone binnengekomen. Mijn hoesje lag al weken klaar, maar moest het nog even zonder vulling stellen.

De eerste app die ik installeerde, was de Hipstamatic, eigenlijk de reden waarom ik überhaupt een smartphone wilde. Het kostte me de hele avond natuurlijk ging het installeren van deze foto-applicatie heel smooth. Raar eigenlijk, de techniek in de fotografie neemt een grote vlucht, en wat installeren we? Een applicatie die een ouderwetse analoge camera nabootst. Maar wat een effect.

Alleen deze foto maakt voor mij het wachten in een keer goed.

prentje in Artis

'Ga je nou elk breiwerkje fotograferen? Dat is voor mij ook niet leuk!' Boos kijkt Zoon me aan.
Sorry jongen, maar je moeder is in een soort van handwerkhemel beland. We zijn samen in Artis, waar we nog net de tentoonstelling 'Wild breien' kunnen meepakken.

De hele dierentuin hangt vol brei- en haakwerken. Je zou bijna vergeten dat er ook nog dieren zijn. Eerst maar eens naar de apen. 'Kijk mam, een eend!' roept Zoon enthousiast, wijzend naar de vijver voor de apenrots. 'Ik heb nog nooit een eend van zo dichtbij gezien!'

Als hij later nog contact heeft met een zeeleeuw, is zijn dag ook helemaal goed. Die van mij kon al bijna niet meer stuk. Nou ja, misschien bij de parkeerautomaat, die aangaf dat ik 48 euro moest betalen. Maar dat bleek een foutje te zijn. Blijkbaar had ik ergens moeten aangeven dat ik Artis ging bezoeken.

Of toen mijn computer bijna crashte toen ik de 380 foto's en filmpjes van die dag ging inladen.

Ik kon het ook niet helpen.
Zo'n handwerkparadijs kom je niet vaak tegen.

prentje en de Gooische Vrouwen

'Gaan we vanavond nog naar de Gooische Vrouwen-film?', vraagt Zus gistermiddag. 'Zijn er nog kaartjes dan?', vraag ik een beetje verbaasd. De film heeft zoveel publiciteit gekregen dat ik me bijna niet kan voorstellen dat er nog plaatsen zijn. 'Toevallig nog net 2 hele mooie, achterste rij', zegt Zus die achter de computer zit. 'We krijgen ook een hapje en een drankje.'

Twee uur later zit ik achter Zus op de scooter. Het is heel koud, maar het heeft ook wel wat. En de rug van Zus is lekker warm. We giechelen als pubermeisjes als we niet bij het lichtknopje van het stoplicht kunnen omdat we te ver weg staan.

Als ik van de scooter afstap, voelt het alsof ik O-benen heb. De bioscoopzaal zit al bijna helemaal vol. Gewapend met een flesje wijn en een zak M&M's lopen we achter de bioscoopjongen aan.
Zus heeft het eerder door dan ik. 'Ik denk dat rij 13 helemaal vooraan is in plaats van achteraan', mompelt ze zenuwachtig. 'Volgens mij heb ik de plattegrond op z'n kop gehouden. Nou ja, verkeerd geïnterpreteerd bedoel ik. Ik dacht dat rij 1 vlak bij het doek was en rij 13 de laatste rij.'

Na een tijdje went het wel hoor, het pal omhoog kijken. En het is ook grappig om de lachsalvo's als een soort golf door de zaal te horen gaan. Want wat is ie leuk. Een heerlijke verstand-op-0-vrijdagavond-film.

Op de terugweg rijdt Zus per ongeluk op de weg in plaats van op het fietspad. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik zie de taxichauffeur achter me gefronst kijken.

Met O-benen, koude voeten, een stijve nek, hartkloppingen, verstand op 0 en een feel-goodgevoel door mijn hele lijf ben ik niet veel later weer thuis.

En de foto? Die heb ik gekozen uit mijn archief omdat ik vanmorgen gewekt werd door de lentezon.
En omdat 0-benen het niet zo goed doen op de foto.

prentje en de computer

Omdat ik steeds rare foutmeldingen krijg ('scratch disk is full') en ik binnenkort Creative Suite (o.a. Photoshop, Illustrator en Indesign) op mijn computer ga installeren, werd het hoog tijd dat ik mijn computer een beetje ging opschonen. Ik begon maar bij de bijna 12.000 foto's die er op stonden. Ongelofelijk, wat heb ik veel foto's gemaakt de afgelopen paar jaar. Ongeveer 11.000 foto's zijn van Zoon, ik vermoed een van de meest gefotografeerde kinderen in dit land. Ontroerd en dankbaar (sorry, ik heb er even geen andere woorden voor) ga ik door alle beelden. Ik zie hem voor mijn ogen opgroeien. Vooruit dan, een klein overzichtje van een paar van mijn favorieten.

En dan nu weer gauw verder. Ik heb er nog 9000 te gaan.

prentje is een typette

'In de Volkskrant staan vijf vrouwelijke stereotypen beschreven en jij staat erbij', zei Man afgelopen weekend. 'O, wat dacht je dan dat ik was?', vroeg ik toch wel nieuwsgierig. 'Dat ga ik niet zeggen van tevoren', zei Man grinnikend. 'Lees het nou maar, dan hoor ik wel of je je ergens in herkent.'

Nou had ik toch zeeën van tijd in de hotelkamer in Lille (lees ook: het Drama van de Afhaalpizza hieronder), dus ik ging er eens even voor zitten. Het artikel onderscheidde vijf zogenaamde 'typettes': moderne vrouwelijke stereotypen. Zo had je de laatstekansbabe (denk Daphne Deckers), het modemeisje (bijvoorbeeld Dyanne Beekman), De broek-in-de laars (waaronder alle schoondochters van prinses Margriet) en de rode bril (zoals Carry Slee). Bij type 2 (het retrovrouwtje; rolmodel Yvon Jaspers) hoefde ik al niet verder te lezen. Ik vat het even voor u samen. 'Het retrovrouwtje heeft een baan in de Grafische vormgeving. Ze drinkt thee uit een pot met een theemuts. Het retrovrouwtje is in haar geboortedecennium blijven hangen. Ze smacht naar de tijd dat kleurenfoto's nog flets waren, naar poëzieprentjes en kleurplaten die ze ook graag nauwgezet inkleurt bij wijze van mindfulness. Haar huis kleedt ze aan met retrobehang, Kitch Kitchen en geborduurde tafelkleden. Ze fietst graag, op een bakfiets of op een omafiets met het stuur vol plastic bloemenranken. De wind in het met bonte kinderspeldjes wilde haar, de bloemenjurk wapperend om de afgetrapte laarzen.'

Als u me even wilt excuseren nu, ik ga even thee drinken. Uit een pot met een theemuts.

prentje in Lille

'Zullen we dit weekend naar Lille gaan?, vroeg ik Man maandagavond. 'Ja, leuk', zei Man, maar ik hoorde hem al niet meer. Ik was de laatste hotelkamer van een hotel in het centrum al aan het boeken.

Omdat het allemaal nogal last-minute ging, konden we geen oppas voor Zoon meer regelen. Dus die ging gewoon mee. Dankzij de draagbare dvd-speler van Zus gaf hij geen kik onderweg. Sterker nog, hij wilde niet eens even stoppen onderweg. En dus zat hij met zijn draagbare dvd-speler in het wegrestaurant.


In Lille aangekomen mocht ik even los van Man in een winkelstraat waar ze een paar leuke kinderkledingzaken hebben. Ik kocht onder andere een klassieke Franse zomerjas voor Zoon, een donkerblauwe met een Bretons streepje aan de binnenkant.
Als dank kocht ik voor Man een nieuwe kookwekker, een vogelhuisje, waar hij uiteraard enorm blij mee was. Vervolgens vond ik ook nog een Roodkapjeboek (met vingerpoppetjes!) voor mijn alsmaar uitdijende en onbegrijpelijke Roodkapjeverzameling. Oeh, en ze hadden ook nog een Habitat! Daar kocht ik twee fijne borden, een met vogels (de laatste!) en een met een tijger.

'Nou maak ik een deal met je', zei ik tegen Zoon. 'Jij mag bij de MacDonalds eten (erg, ja, ik weet het), maar dan ga je daarna lief aan tafel met je nieuwe Lego spelen als mama en papa in een restaurantje gaan eten.' Opvoeden is soms omkopen, tenzij je een superopvoeder bent, waar ik helaas niet toe behoor.

Ik zag het lipje al naar beneden gaan toen bleek dat ze bij deze Franse Mac geen zoetzure saus hadden. En geen Danoontje. En toen hij als kadootje een witte eenhoorn kreeg (voor meisjes!) braken de dijken definitief door. Dat werd niets meer vanavond, leer mij mijn Zoon kennen. En ja hoor, 'ik heb buikpijn en wil terug naar het hotel', hoorde ik even later.

En zo zaten Man en ik in een hotelkamer midden in het centrum van Lille met een slapende Zoon en een afhaalpizza.
Het leven neemt soms een andere wending dan je had gefantaseerd, vooral als je een kind hebt.

Maar ach, de volgende dag ontbeten we lekker, gingen we gezellig naar de markt met Franse streekproducten en lunchten we in de zon.

En toen trapte ik eens goed het gaspedaal in en waren we binnen drie uurtjes weer thuis. Het eerste dat Zoon deed, was de vloer van de huiskamer kussen, zo blij was hij om weer in zijn eigen huis te zijn (staat dus los van mijn rijstijl).

Volgende keer toch maar weer samen op stedentrip.

prentje en de cursus

De hele dag voelde ik me een beetje zenuwachtig, gisteren. Na mijn werk zou ik rechtstreeks naar mijn nieuwe cursus Grafische vormgeving gaan.

Ik had Man al gebombardeerd met maar liefst drie telefoonnummers van mama's uit de buurt, mocht hij in de file staan en niet op tijd kunnen zijn om Zoon van de NSO te halen.

Een beetje onwennig zit ik in mijn eentje bij La Place te eten. Ik realiseer me opeens dat ik 's avonds nooit alleen eet. Ik spiek eens om me heen. Eigenlijk zitten er best veel mensen alleen te eten. Die man daar, aan die leestafel, zou hij ook een cursus hebben? Of is hij onlangs gescheiden en heeft hij geen zin om te koken voor zichzelf? En dat meisje aan de tafel naast me, die de hele tijd met haar mobieltje in de weer is, zou zij zich op de koopavond storten? Of heeft ze zo een date en is ze een beetje te vroeg?
Mijn fantasie gaat altijd met me op de loop, zeker als ik geen afleiding heb omdat Man of Zoon hun Verhaal Van De Dag willen vertellen.

Stipt op tijd loop in het klaslokaal in. Snelle inschatting van mijn medecursisten. Enkele vrouwen op leeftijd, die waarschijnlijk nu eens iets voor zichzelf willen doen. Een paar (ex-)studenten met een blik vol zelfvertrouwen. En een Portugese docent die een grappige mix van Nederlands en Engels spreekt met een zwaar Portugees accent.

Na een lange inleiding mogen we aan de slag met Photoshop. We gaan een bloemetje tekenen, wat we vervolgens gaan stempelen. Buurvrouw links heeft binnen no-time een fantastische bloem met steel en al op haar scherm getoverd. Buurvrouw rechts heeft er wat meer moeite mee. Gek toch hoe snel je in een soort competitie belandt, of misschien ervaar ik het alleen maar zo. Gelukkig gaat het me redelijk af en loop ik even later voldaan het klaslokaal uit. Ik fantaseer over mijn blog, en dat ik u iedere vrijdagochtend ga trakteren op mijn vorderingen, te beginnen met de gestempelde bloem.

Enthousiast open ik mijn computer. Even kijken; cirkeltje tekenen, inkleuren, blaadjes erbij, het gaat lekker. Met de penseel probeer ik een steel te tekenen. Da's raar, ik zie 'm nergens op mijn scherm. Andere laag dan maar. Wat ik ook probeer, geen steel te bekennen. Ok, dan maar geen steel; we gaan stempelen. WAAROM STEMPELT IE NIET? Verdorie, waarom lukte het gisteren nu wel allemaal?

Na een half uurtje geef ik het op. Geen gestempelde bloem, helaas. Dan maar een fotootje van mijn bosstilleven met mijn nieuwe knalroze (paas)haas van Nijhof.

Ik kan niet wachten tot mijn volgende les. Ik heb nog heel wat te leren, heb ik gemerkt.