prentje en Center Parcs

'Je moet gewoon wat gezellige potjes met voorjaarsbollen meenemen, en wat kaarsjes, dan komt het wel goed', zei mijn collega toen ik vertelde dat ik toch een beetje op zag tegen mijn Center Parcsweekendje.

Center Parcs: you love it or you hate it. Ik ken mensen die drie keer per jaar een huisje boeken, en ik ken mensen die er nog niet dood gevonden willen worden.

En het is ook niet mijn plek. Maar ik wist dat ik Zoon er gelukkig mee ging maken, dus reden we afgelopen vrijdag richting het Meerdal. Op de heenweg hadden we een tussenstop gemaakt in Den Bosch, waar ik inderdaad de voorjaarsbolletjes scoorde op de markt.
Er hing een verwachtingsvol pre-carnavalsfeertje in de stad. Wat spijtig lieten we Den Bosch achter ons, om koers te zetten richting America.

Wat was het al vol op de parkeerplaats.
Waar was ik aan begonnen?

Man en slapende Zoon liet ik in de auto om de receptie op te zoeken. 'Handje Jaimy, ik zei toch handje!', krijste een moeder tegen haar zoontje. En pets, daar kreeg haar tweejarige zoontje de volle laag. Kon ik nog terug?
Of kon ik dan tenminste Jaimy adopteren?

Ik realiseerde me dat ik twee keuzes had: verzet of onderdompeling. Voor mijn eigen gezondheid leek me de tweede optie het beste. En dus gingen we niet een, niet twee, maar drie keer zwemmen in het Subtropisch Zwemparadijs. Als ik het niet meer zag zitten, keek ik even naar het blije hoofdje van Zoon. En dan ging het wel weer.

Totdat we onze handdoeken kwijt waren. Na een half uur mopperend rond gelopen te hebben ('mama, ik ben nu toch al droog') zag ik ergens onder een stoel een piepklein stukje van Zoon's limegroene handdoek uitpiepen. Ik nog naïef denken dat die groep Duitsers dezelfde handdoek als Zoon hadden, maar het bleek toch echt dat ze rücksichtslos al hun spullen over onze handdoeken (die netjes op één stoel lagen) hadden gekieperd.

En daarom stonden we op zaterdagavond te midgetgolfen. En maakte ik gezellig foto's van de aangeklede baan.

 Of dat we dat eindelijk voor zondagavond 21.00 uur een bowlingbaan hadden kunnen reserveren (ja mensen, ik ging all the way) en dat onze baan 4 dan stuk bleek. Dat ik dan toch nog de humor inzag van de reparateur waarvan je alleen de schoenen zag en een stukje been voor de kegels (en meteen aan de pashokjesreperateur uit mijn lievelingsfilm Amélie moest denken).

En dat ik dan een rondje liep door het centrum (sorry, de Plaza) en stuitte op 200 volwassenen die heel serieus bezig waren met Crazy Bingo (hoofdprijs: een check van 250 euro voor een nieuw te boeken verblijf).

Of dat ik dan toch op maandagochtend om 12.00 uur stond te bowlen (terwijl ik al weg had kunnen zijn, hè mensen) en wéér baan 4 kreeg toegewezen ('ja, er waren twee families die het zo gezellig vonden om twee banen naast elkaar te hebben, dus toen hebben we uw baan maar aangeboden') waardoor ik weer kon genieten van de benen van de reparateur.

En dat ik naar de sauna wilde. En dat die toen gesloten bleek.

Dat ik dan toch de moed er in hield. En mijn eigen wereld schiep met kaarsjes, voorjaarsbolletjes, de nieuwe VT-wonen, houtblokken en een fles witte wijn.

En dat allemaal omdat ik niet genoeg kreeg van het stralende koppie van Zoon.