prentje en de metamorfose, deel 2

De oude bank is weg.
Een simpel zinnetje, maar wat had het weer veel voeten in de aarde.

Weet u nog hoe blij we allemaal waren dat de oude bank zo'n goed onderkomen kreeg bij de naschoolse opvang?

Dat ging niet door.

En ik zal nooit weten of dat nu mijn eigen schuld was. In mijn mailcontact met de NSO-juf vermeldde ik een keer enthousiast mijn bloglink, om haar te laten weten hoe leuk we het vonden dat de bank een tweede leven kreeg bij de kleintjes. Ik hoorde een dag niets, en toen een berichtje dat ze 'm toch eigenlijk te groot vond. Zou ze zijn afgeschrikt door de verhalen over de chocolademelkvlekken?

Anyway, de oude bank was weer vogelvrij, en de nieuwe zou binnen een week arriveren. Afgelopen weekend kreeg ik een mailtje van een meneer dat hij de bank maandag kon komen ophalen. We mailden wat heen en weer over het tijdstip, en ik zorgde dat we op tijd uit Limburg vertrokken.

Wat sentimenteel zat ik nog even op de bank. Maar dat even werd de hele avond, want de meneer kwam niet op dagen en reageerde niet meer op mijn mail.

Wat is dat toch met Marktplaats? Ik heb laatst een halve zondag thuis gewacht omdat iemand drie behangrollen zou komen ophalen. Gelukkig kon ik nummer 2 op de lijst er gelukkig mee maken (ze mailde me nog foto's van het eindresultaat, heel lief). 

Terug naar de bank. Gelukkig waren er nog meer gegadigden, maar ik begon het vertrouwen een beetje te verliezen. Ik liet alle belangstellenden maandagavond weten dat mijn nieuwe bank nu heel snel zou arriveren, en degene die de oude het eerst kon komen ophalen, in de prijzen zou vallen. Ik kreeg vrij snel reactie van een meisje met een mooie dubbele naam, dat ze  dinsdagavond de beschikking over een busje had.

En zo zat ik gisteravond alweer sentimenteel op de bank. Maar dit voelde beter. En inderdaad, om 21.00 uur ging de bel. En stonden er twee blonde studentes op de stoep.
Het was liefde op het eerste gezicht met de bank. 'Lekker groot ook, we vechten er nu om in ons studentenhuis wie op de bank mag zitten', zei een van de studentes. Man vroeg langs de neus weg met hoeveel studenten ze daar in huis woonden. 'Zeventien', antwoordde het meisje blij.

'Hoi', hoorde ik opeens vanaf de trap. En daar stond Zoon die op dat tijdstip nog Phineas & Ferb-filmpjes op YouTube zat te kijken natuurlijk allang in bed lag. Opnieuw vielen de studentes in katzwijm, maar nu vanwege Zoon die daar charmant lachend op de trap stond. Dat wordt me nog eens een ladykiller.

'Zorgen jullie goed voor hem?', kon ik niet nalaten te zeggen toen ze de bank de kamer uitdroegen. 'Dat gaan we zeker doen', zei een van de studentenmeisjes vriendelijk. En ik geloofde haar.

'Wat gaat de bank nu nog allemaal meemaken in zijn tweede leven?', vroeg Man zich hardop af. Klonk hij daar een beetje jaloers? Ik voelde me opeens een beetje burgerlijk in mijn nieuwbouwwijk. Twintig jaar geleden was ik zelf zo'n blonde studente. 'Ik weet het niet', zei ik spijtig.

En toch voelde het goed. Want in plaats van kleine kindjes, vinden nu studenten hun plekje op de bank. Verliefd, dronken, balend van tentamens, worstelend met een gebroken hart; ik hoop dat de bank nog veel troost gaat bieden.

Want daar is ie heel goed in.