prentje en de groei

Het is 's ochtends meteen al duidelijk dat het zo'n dag gaat worden.

Zoon is de avond ervoor (te) laat naar bed gegaan, en heeft last van 'Bed-teritus' zoals hij het zelf noemt (we kennen hier ook de variatie Bank-eritus).
Kortom, moeilijk uit bed te krijgen, daarna 'mam-ik-krijg-niet-én-mijn-schooltas-én-mijn-gymtas-én-mijn-voetbal-mee-op-de-fiets'. 'Je hebt toch een bagagedrager?' 'Ik heb helemaal geen bagagedrager!'.

Dus om 8.29 uur met gierende banden voor school afgezet. 'Hij moet nodig naar de kapper', maak ik een mentale notitie terwijl hij de school in rent. Lang kan ik hem niet nakijken, want ik moet snel naar kantoor.
Omdat ik volgende week een groot evenement organiseer, is het razend druk. Op het allerlaatste moment heb ik nog een ingeving, en moet alles op alles zetten om deze nog geregeld te krijgen.
Daardoor ga ik te laat weg. Kom ik in de file terecht. Kan ik geen boodschappen meer doen. Is de batterij van mijn telefoon ook nog eens leeg.
Schuldbewust ren ik naar binnen. Zoon zit op de bank. 'Hoi mam', zegt hij blij en vertelt over zijn dag.
Ik scharrel een maaltijd in elkaar van de spullen die ik nog in huis heb. 'Vanavond ga je op tijd naar bed, hoor', probeer ik dapper. En warempel, het lukt me ook nog eens voor de verandering.
En dan vergeet ik maar even dat hij continu in mijn 'grote bed' slaapt in plaats van in zijn eigen bedje.

Zou ik zowaar vanavond die film kunnen zien waar ik al een tijdje naar uitkijk?
Ik zet mijn tv aan, en zoek ik in het menu naar 'Video on demand' (vind het al heel wat dat ik weet hoe dat moet. En ik weet warempel ook nog de pincode te vinden die ik moet intoetsen).
Ik nestel me op de bank voor 'Samba'. En net als ik er lekker in zit, staat er opeens een klein mannetje voor mijn neus.
'Ik kan niet slapen. Kom je ook zo?'
'Ik zit nu net een fijne film te kijken, lieverd', antwoord ik. En voor ik het weet ligt dat kleine mannetje naast me op de bank. Samen genieten we van de rest van de film.
'Dan zie ik het maar weer als onderdeel van je opvoeding', zeg ik schuldbewust ik terwijl we er weer laat inkruipen.
Aan zijn ademhaling hoor ik dat hij snel vertrokken is. 'Sorry dat ik zo'n slechte moeder ben', fluister ik, nog steeds schuldbewust, in zijn slapende blonde haren.

'Je geeft je kind de ruimte zodat hij goed kan groeien. Net als bij onze moestuinplantjes. Daarom verpotten we ze ook. Dan hebben ze nog meer ruimte om hun wortels sterk en krachtig te maken', antwoordt hij onverwachts met zijn heldere stemmetje. 'Dat doe je ook bij mij. Jij geeft mij de ruimte om te groeien.'

Gelukkig absorberen lange haartjes goed plotseling opwellende tranen.
Of ze nu slapen of niet.