prentje is boos

Als kind was ik een enorme driftkop.
Ik herinner me dat ik ooit een van mijn familieleden achterna heb gezeten met een vergulde kandelaar, minstens drie rondjes rond de tafel.
Daarna heb ik het afgeleerd. 'Als de sfeer maar goed blijft', hoorde ik regelmatig. Dus paste ik me aan. Hoe vaak ik mezelf niet heb horen zeggen: 'ik begrijp het', 'ik snap je gevoelens'. In eerste instantie dacht ik dat 'de ander' wel recht had om boos te zijn, maar nu ik er langer over nadenk, bekruipt me het gevoel dat 'de ander' dat ook niet mocht. Ik probeerde het te sussen. De sfeer weer goed te maken. Maar de sfeer werd daarmee niet goed. De sfeer werd onecht.

Boosheid transformeerde in een emotie die ik veel beter kende: angst. Angst dat de ander boos op me was.
'Wat jij moet leren is professioneel ruzie maken', zei mijn vorige manager van wie ik veel heb geleerd. 'Met je vuist op tafel slaan'. 'En het daarna weer afzoenen', voegde hij er met een grote knipoog aan toe.
Ik weet nog dat ik toen dacht: 'maar ik ben niet het type van vuist op tafel slaan'. Dat klopte niet. Dat ben ik wel.
Maar ik ben het kwijt geraakt.

En de reden dat ik dit met u deel, is omdat ik denk dat ik niet de enige ben die geconditioneerd is. Volgens mij hebben vooral vrouwen er last van.
Gisteren zat ik met Zoon in de bioscoop voor 'Jack bestelt een broertje'. Aanrader overigens.
We kregen eerst een voorfilmpje te zien van Cinderella, de live-action-uitvoering van Disney.
En wat krijgt Assepoester mee als boodschap van haar stervende familielid? 'Je moet aardig zijn'.
Waarop ze vervolgens enorm wordt uitgebuit door die krengen van stiefzussen en stiefmoeder.
En in plaats van dat as door de kamer te smijten, wordt ze Heel Verdrietig.
Huilt ze prachtige Disney-tranen en vlucht ze huilend het bos in.
En uiteindelijk wordt ze gered door de knappe prins, enfin, u kent het verhaal.
Maar ze wordt niet één keer kwaad. Ze komt geen enkele keer voor zichzelf op.
En dat is de boodschap die de kleine meisjes die de belangrijkste doelgroep vormen, mee krijgen.
Wat gebeurt er dan? De meisjes worden groot, worden wellicht onrechtvaardig behandeld, maar herkennen hun eigen boosheid niet meer. De boosheid verdwijnt echter niet; hij slaat naar binnen toe.
En komt er op een andere manier uit. Bijvoorbeeld met klagen. Of huilen. Of vluchten.

En doen we er zelf ook niet hard aan mee?
De grootste moeite die ik had met deze blogpost was een geschikte foto vinden.
Ik vond vooral lachende foto's, mooie plaatjes.
Leren we onze kinderen niet ook af of om boos te zijn, omdat dit een 'lelijke' emotie is?
Houden we het niet zelf in stand?

Gisteren was ik boos. De reden is hier niet belangrijk, het gaat me om de emotie. Want boosheid is een heel krachtig gevoel. En misschien is dat ook een van de redenen dat ik het heb weggestopt.
Was ik bang geworden voor mijn eigen temperament. Want ik ben een Ram, en heb een felle kant.
Ik ben een knokker, maar had de handdoek al bijna in de ring geworpen.

Robbertje vechten?