prentje en de familie

Zus en ik gaan eigenlijk nooit meer 'samen de stad in'. Onze smaken verschillen nogal.
Gisteren besloten we het weer een keer te proberen. Directe aanleiding: de Illuminade, de 'lichtjeswandeling' in Amsterdam.

'Misschien kunnen we wat eerder', opper ik voorzichtig. 'Ik wil graag nog even een broek passen bij Vanilia, en er is een nieuwe Deense woonwinkel geopend in de Utrechtsestraat. Eten we daarna tapas bij Pata Negra voordat we gaan wandelen.'

Gelukkig vindt Zus het ook een goed idee. Ik hou van gericht winkelen: 1 straat, 1 modezaak, 1 woonwinkel.
Bij teveel aanbod zie ik door de bomen het bos niet meer.
Het meisje bij Vanilia kijkt naar het computerscherm. 'We hebben de broek niet meer', zegt ze spijtig, om even later stralend naar ons toe te komen. 'Er hing er nog eentje in het rek', zegt ze blij.
'Deze stond blijkbaar niet meer in het systeem.'
'Die hing er dus nog voor jou', concludeert Zus.

Bij Bolia komen we tot de ontdekking dat onze smaken zich steeds meer naar elkaar toevoegen: allebei blijken we van 'New Scandinavian Design' te houden. Nou, dan zit je goed bij Bolia.
Ik koop twee kaarsenstandaards en reken er stiekem ook twee voor Zus af, in een andere kleur.

Het is al gezellig druk in het tapas restaurant. We blijken dezelfde gerechtjes lekker te vinden.
Daarnaast delen we nog iets: de liefde en bezorgdheid voor onze fantastische papa, die elke dag een beetje verder wegzakt in zijn eigen wereldje. Dementie is een drassig moeras.
'Ik vroeg gisteren aan hem of hij wist of het nieuwjaarsdag was, maar dat besef had hij niet meer', zeg ik, plotseling verdrietig.
Zus knikt. 'Mama wenste hem een gelukkig nieuwjaar' en toen antwoordde hij: 'jij ook gefeliciteerd'.
We lachen de brok in onze keel weg.

We eindigen onze middag met de lichtjestour. 'Wat geeft jou nou een groot geluksgevoel in het leven?, vraag ik Zus.
Ze denkt even na. 'Ik denk het contact met mijn kleuters', antwoordt de kleuterjuf.
'Ze zijn zo puur in hun emoties. Als ik ze verder kan helpen, bijvoorbeeld als ze bang zijn, druk of verdrietig, dan geeft me dat zoveel voldoening. En jij?'

'Naast écht contact toch kunst', antwoord ik naar waarheid. 'Een soort secundair contact dus. De kunstenaar communiceert door zijn creativiteit. En raakt me daarmee, of niet; dat kan natuurlijk ook.'
'Net als met mensen dus', knikt Zus. 'Met sommige mensen heb je meteen een klik, en anderen passeren zonder een blijvende indruk achter te laten.'  

Niet veel later kijken we naar een lichtobject van een Japanse kunstenaar.
Het ontroert me; het is een soort schouwspel van licht, kleur en beweging.
Er ontstaat interactie door de verschillende gekleurde spiegels, die daardoor ook weer veranderen.
En anderen raken elkaar niet, en hebben daardoor geen effect op elkaar.
Maar de verrassendste resultaten ontstaan door de samensmelting.

Het vormt dé visuele vertaling van alle emoties die ik deze avond onder woorden probeer te brengen.