prentje en de kat met negen levens, deel 3

De zuster kijkt een beetje droevig. 'We zullen je vader missen hier in het ziekenhuis', zegt ze.
Mijn vader antwoordt met een handkus.

Wat je geeft, krijg je terug. Als je in een ziekenhuisbed ligt en je hebt nog maar heel weinig (geen kleren, geen meubels, geen geheugen) kun je toch heel dankbaar zijn.
We moeten mijn vader uitleggen dat hij niet op de rode knop moet drukken om de zusters te bedanken dat ze zo goed voor hem zorgen.
'Waarom zijn jullie toch zo lief voor me?', vraagt hij keer op keer.
'We zijn blij dat we eindelijk iets terug kunnen doen, pap', antwoorden we.
'U heeft uw hele leven voor ons gezorgd, het ontbrak ons aan niets. Nu is het onze beurt.'
Mijn vader wuift het weg.

Vandaag brengen we hem weg naar het tijdelijke verpleeghuis. Daar blijft hij tot er een plek is in het verpleeghuis in de buurt.
Zus en ik vormen een gerouleerd team. Ik rijd mee met de rolstoeltaxi, Zus volgt in haar eigen auto.
Inmiddels heb ik een soort gruwelbeeld van een gesloten afdeling in een verpleeghuis gevormd.
Een Dickens-achtige zaal vol schreeuwende demente bejaarden in bedden.

'Vandaag verwelkomen we de heer P', staat er op een bordje bij de ingang. Een vriendelijke man schudt ons de hand.

Alleen de lift heeft een code. Verder voelt het niet als een gesloten afdeling.
'Wat is het hier gezellig', zegt mijn vader vanuit zijn rolstoel als we door de gang lopen.

De zuster heeft nog pauze. Zus en ik tillen hem samen vanuit de rolstoel naar het bed.
Er staat een tafel met twee stoelen.
Zus en ik nemen plaats terwijl mijn vader af en toe in slaap dommelt.
Voor iemand die al jaren amper buiten is geweest, is dit een wereldreis geweest.

De zon schijnt in mijn gezicht. De stoelen zijn zachter dan ze er uit zien.
Ik dommel zelf ook bijna weg, moe als ik ben. Ik vind het in dit soort extreme situaties lastig om tegelijkertijd goed voor mezelf te zorgen als voor een ander.
Gelukkig heb ik de Liefste Vrienden ter Wereld, die dat weten zonder dat ik het hoef uit te spreken. De één neemt me mee uit eten, de ander maakt Toverdrankjes voor me klaar.
Weer een ander kookt voor me. En hoe.

De zuster is inmiddels gearriveerd. We nemen zijn gegevens door.
Als ik even later in de badkamer sta, hoor ik hem zeggen: 'wat heeft u mooie wenkbrauwen.'

Ook hier komt de kat met negen levens op zijn pootjes terecht.