prentje en de foto's, deel 2

Ik zei het u al eerder, ik ben aan het Marie Kondo'en.
Inmiddels heb ik ook daadwerkelijk haar boek gekocht, 'Opgeruimd!' en daarom weet ik nu dat het officieel heet: opruimen volgens de KonMari-methode.

De Japanse pakt het slim aan; we bouwen het langzaam op. Begonnen we met het opruimen van de minder 'emotionele' dingen: kleren, boeken, paperassen, huisraad enzovoort, nu was ik bij een lastige categorie beland: foto's.
Ik had onevenredig veel foto's. Die zaten wel keurig in albums, maar deze flinke jongens namen driekwart van mijn kast in beslag. Ik sleepte ze elke verhuizing weer mee.

Bij mijn laatste verhuizing twijfelde ik al wat ik ermee zou doen, maar ik kon het nog niet 'aan' om ze uit te zoeken. Dus ze gingen mee naar de Petteflet. En ik keek ze nooit meer in. Want het waren er zoveel.
En ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik verzandde elke keer ook een beetje, waardoor de lol er wat afging.
Zo had ik van elke vakantie heul veul omgevingsfoto's gemaakt, en inmiddels was zowel de techniek, als mijn fotografie-oog evenredig toegenomen.
Al die vage Griekse landschapjes, de onscherpe Italiaanse strandjes; ze waren praktisch inwisselbaar.  
Had ik er elke keurig bij geschreven waar en wanneer het was, inmiddels kwam ik er achter dat dit nauwelijks er nog toe deed.
En af en toe zag ik foto's waar mijn hart van inkromp, omdat dat helemaal niet zo'n leuke periode vormde, ondanks de lachende gezichten.
De echte emoties winnen het altijd van de schijn.

Chronologie en volledigheid bleken kaders te vormen waar ik niet meer in paste.
Dus toen ik in bad 'Opgeruimd!' verder las en belandde bij het hoofdstuk foto's: 'bewaar alleen die foto's waar je blij van wordt of die emotionele waarde voor je hebben', wist ik niet hoe snel ik mijn been over de badrand moest gooien.

Ik gooide alle (tientallen) albums op tafel, en besloot de foto's opnieuw te selecteren.
Al snel kwam ik erachter dat dit onbegonnen werk was, en haalde daarom alleen de foto's eruit die me raakten.
En dit bleken toch vooral de foto's met mensen te zijn. Mensen die een belangrijke rol in mijn leven spelen of hadden gespeeld.
Uit sommige fotoboeken scheurde ik 1 foto, andere periodes werden uitgebreider gecovered, en dit bood ook weer inzichten.
De albums belandden in de (buurt van) de oud-papierbak: 

De foto's die ik er uit had gehaald, spreidde ik uit over mijn tafel, totdat de hele tafel vol lag.
Het beeld van die tafel vol mooie herinneringen ontroerde me. Wat al een rijk leven tot nu toe.

Opnieuw maakte ik een strenge selectie, en de 'iconische' foto's kregen een plek in één album, dat 30 jaar beslaat: beginnend bij een schoolfoto eindigend bij mijn trouwfoto (mijn baby-album hield ik overigens intact: die foto's waren inmiddels allemaal iconisch voor me geworden).

Ik ging ze op een nieuwe wijze selecteren. Bijvoorbeeld familiefoto's bij elkaar. Verschillende zomervakanties. Een aantal liefdes op één pagina.
Mooi om de verschillen en de overeenkomsten te ontdekken.
Ik besloot er niets meer bij te schrijven: al deze foto's bleken voor zichzelf te spreken. 

Ik ben nog niet klaar; ik ga de iconische foto's van de afgelopen jaren ook 'bevrijden'; en dit keer uit de computer.
En juist dit weekend viel mijn oog op een zin in de Volkskrant:  
      
'Want als je alles wilt bewaren, en niet meer durft te kiezen, verlamt het verleden je, in plaats van te inspireren.'

Hoe toepasselijk.
Het vormt nu al een geweldige reis die ik niet had willen missen.