prentje en de kat met negen levens, deel 2

Elke dag verleggen we onze grenzen. Dit proces vraagt iedere dag moeilijke keuzes.

De vraag van dinsdag: laten we mijn vader nog opereren? Dan moet dat namelijk vandaag gebeuren.
We laten ons uitgebreid voorlichten. Eerst moet hij worden verplaatst naar een ander ziekenhuis.
Er moet daar een hartkatheterisatie plaatsvinden om te kijken hoe groot de schade is die het infarct heeft aangericht. Alleen blijken zijn nieren nog amper te functioneren, dus het lichaam kan de contrastvloeistof die wordt ingespoten niet meer afvoeren.
Dus moeten ze een nierdialyse uitvoeren. Vervolgens kan er dan een stent worden geplaatst.

De medische termen vliegen me om de oren, en vliegen me bijna aan. Wat is wijsheid? Als ze 'm niet opereren, kunnen ze preventief medicijnen geven om bloedstolsels te voorkomen, maar de kans op een nieuw infarct is groter.
Met elkaar besluiten we dat we hem niet meer laten opereren.

Mijn hart hobbelt steeds achter mijn verstand aan.
Ik weet dat we het goede doen, maar het doet zo verschrikkelijk veel pijn.
Het zijn keuzes waarvan je hoopte ze nooit te hoeven maken.

Slecht nieuws op woensdag: mijn vader is 's nachts gaan spoken op de gang en daarbij op zijn hoofd gevallen.
Er moet een scan worden gemaakt van zijn hoofd, en er moet worden onderzocht of hij zijn heup niet heeft gebroken.
Mijn vader heeft een nieuw label gekregen: hij is nu 'valgevaarlijk'.

Langzaam wordt duidelijk dat het niet meer verantwoord is dat hij terug naar huis kan keren.
Hij heeft zich echter altijd met hand en tand verzet tegen een verpleeghuis.
De keuze van woensdag: gaan we als familie akkoord met een gedwongen opname in een gesloten verpleeghuis?
Hij is een gevaar voor zichzelf geworden.
Mijn vader valt dan onder de Wet BOPZ, maar eerst moet aan hem worden gevraagd of hij bezwaar maakt. In dat geval moet de rechter er aan te pas komen.
Met elkaar besluiten we dat we hem op laten nemen.

We willen hem echter zelf voorbereiden op dit gesprek, waar de beladen termen 'verpleeghuis' en 'gesloten deur' zullen vallen. Vanwege de urgentie moet dit al de volgende dag plaatsvinden.
En of we als familie toestemming geven om hekken rond zijn bed te plaatsen.
Dit staat voor 'vrijheidsberoving' en we moeten hiervoor tekenen.

Het verdriet en de verslagenheid is zo groot dat ik merk dat mijn lichaam gaat doseren.
Ik moet sterk blijven, voor mijn vader, voor mijn moeder, voor Zoon die in zijn Citotoetsweek zit.
Ik ga functioneren op de automatische piloot.

Het bericht van donderdagochtend kan nauwelijks meer doordringen: mijn vader is vannacht over de hekken geklommen en weer gaan dwalen op de gang. Ze hebben 'm moeten vastbinden aan zijn bed. 
Ik kan niet meer huilen.

We rijden naar het ziekenhuis, Zus en ik. Hij ligt te slapen, moeizaam ademhalend.
Mijn hart breekt.
Ik heb besloten dat ik hem zelf wil vertellen over de gedwongen opname in een verpleeghuis.
De blik in zijn ogen vergeet ik nooit meer als de term 'verpleeghuis' valt. 
Als de Onderzoeker er vervolgens bijkomt, is er berusting.
'Als de deskundigen dat hebben besloten, leg ik me daar bij neer', zegt hij.
En: 'ik vertrouw op jullie oordeel.'
Ik wilde niet huilen in zijn bijzijn, maar kan de tranen niet meer stoppen.
Met zijn drieën knuffelen we nog even als de indicatie-expert weg is.
Dit zijn de momenten die ik in mijn hart opsla.

Vervolgens komt het gesteggel over een plek.
De verpleeghuizen in de buurt zitten allemaal vol; hij moet eerst nog tijdelijk naar een ander verpleeghuis.
Dat betekent nog een keer verhuizen.

Mijn vader is een held.
De waardige manier waarop hij zich berust heeft in zijn lot, kan alleen maar respect afdwingen.

Ik ben ongelofelijk trots de dochter van een held te zijn.