prentje en de tegenstellingen

Het is de laatste tijd opvallend stil hier.
Ik ben er nog niet helemaal uit of dat een goed teken is, of niet.

Het is niet dat er niets gebeurt. Er gebeurt zelfs heel veel.
Laatst las ik ergens dat de winter niet een stille maar juist een heel actieve periode is.
Er ontkiemt van alles, alleen is het niet zichtbaar. Het gebeurt onder de grond.
Zo voelt het bij mij ook. Maar is het erg dat het niet zichtbaar is? Moet het altijd zo nadrukkelijk?
Dat is een vraag die ik me de laatste tijd veelvuldig stel.

Waarom blog ik? Is dat om bevestiging te krijgen? Kijk eens wat een leuk huis ik heb? Wat een slim kind? En scherpe inzichten? Of omdat ik u wil helpen? Omdat ik weet dat we allemaal worstelen?
Waarschijnlijk allemaal. En allemaal tegelijk. 

'Je hoeft niet altijd zo je best te doen', zei een vriendin afgelopen vrijdag.
Dat sloot mooi aan wat mijn coach vorige week aangaf.

'Je bent er, en dat is genoeg'.
Dat was een belangrijk inzicht en wil ik graag voelen, diep van binnen.

Dat stemmetje tot zwijgen brengen dat altijd zegt dat ik nét een stapje harder moet lopen dan anderen.
Continu aan de verwachtingen van 'de ander' willen te voldoen, vooral niet teleur willen stellen, niemand boos om me laten worden. Die eeuwige angst. Niet de afwijzing te willen voelen.
Ten koste van mezelf.  

'Laat het binnenkomen, kijk er naar en laat het dan weer los', zei mijn wijze coach over pijnlijke gevoelens.
'Dat is veel minder schadelijk op de lange termijn dan altijd alles wegstoppen'.

Dus nu experimenteer ik met 'nieuw gedrag'.
En durf ik steeds meer te zeggen wat ik vind, in plaats van wat ik denk dat de ander wil horen.
Ben ik eerlijker over wat me dwarszit.

En ontdek ik dat de wereld niet vergaat.
Dus probeer ik zo onbevreesd mogelijk per dag te leven.
En schiet ik misschien af en toe door, om mijn grenzen te ervaren. 

Als een individu, maar wél in verbinding met de omgeving.