prentje en het paashuis

Niet lang geleden stuurde ik een foto van mijn huis aan een vriend in het buitenland.
'Gezellig', appte hij terug. Om daarna te vervolgen met 'popperig'.

POPPERIG? Van schrik liet ik bijna mijn telefoon uit mijn handen vallen.

Paniekerig keek ik om me heen (nadat ik uiteraard bozig had terug geappt dat mijn huis Helemaal Niet Popperig is).

Ik vind namelijk dat een huis een weerspiegeling van jezelf moet zijn. Ik zag de zachte kleurtjes, de paashaasjes. Alles paste bij elkaar, was in perfecte harmonie. Alle accessoires op elkaar afgestemd, fifies groen of lichtroze.
Het voelde opeens als een concept.

Dat gevoel werd nog eens versterkt toen ik een foto van een bed & breakfast in de VTWonen zag.
Het leek mijn woonkamer wel. De Hay kussens, de kleine lichte tafeltjes.

Kortom, mijn huis was niet meer een weerspiegeling van mezelf.
Het was te braaf geworden, te voorspelbaar. Te Scandinavisch.
En ik ben dol op Scandinavië, nog steeds, maar ze missen wel wat zelfspot daar, vind ik.
Mijn huis kon dus wel wat peper gebruiken, meer 'smoel'.

Dus kocht ik een vervaagd kleed, bewust in kleuren die niet in mijn huis terugkwamen (Bruin! Rood! Blauw!).  
Ok, misschien ook een tikkie roze en groen, maar zo'n revolutionair ben ik nou ook weer niet.

Ik bestelde een industrieel vintage krukje en o, gedurfd hoor, bewust niet in het okergeel van mijn kussen.
(Maar in het citroengeel).

Er kwamen planten. In een gewone terracotta pot.
Ha, wie zijn hier dat ik geen revolutionair was?  

En er komt nog maar één Paashaas mijn woonkamer in. 

De skelettenkaars.

Ik zeg: het begint er op te lijken.