prentje en de gekte

Soms/vaak/altijd komen dingen op je pad.
Het enige wat je hoeft te doen, is het pad volgen.

Vorige week kwam ik in contact met het werk van Chris Berens. Ik zag een advertentie in een blaadje bij MOTI.
'De hedendaagse Jeroen Bosch' werd hij genoemd. En hij had een tentoonstelling. In Oss.

Nu stond Oss niet bovenaan mijn verlanglijstje, maar ach, je moet wat over hebben voor de kunst.
Ik werd gegrepen door zijn werk. Het heeft iets sprookjesachtigs, zonder al te zoet te worden.
Er zit namelijk ook iets macabers in zijn schilderijen. Ik hou van deze combinatie.
Een duistere lieflijkheid.

Ik dook wat dieper in de kunst van Chris. En ontdekte dat er net die avond een Close Up van hem werd uitgezonden op tv.
Kijk, dan ben ik er helemaal om wat betreft Het Pad. Dan staat er iemand niet langs de kant van de weg, maar vlak voor mijn neus.

Tijdens de uitzending werd ik meer en meer gefascineerd door deze kunstenaar. Hij heeft een soort charmante gekte in zich. Naast de werkelijkheid ziet hij allerlei beelden die hij opslaat in zijn hoofd, en weer tot leven laat komen in zijn schilderijen. Hij schildert op fotopapier, wat de dromerige uitstraling veroorzaakt; de lijnen zijn nooit hard.
Op naar Oss, of all places.

Maar eerst naar de bioscoop met lieve vriendin R.
Voor een film waar ik al maanden naar uitkeek: Alice Through the The Looking Glass. Het vervolg van Alice in Wonderland. Zonder Tim Burton als regisseur, over geniale gekken gesproken.
En dat merkte ik toch. Want de film was, ondanks de fantastische beelden, toch wat braaf.
Waar Tim vaak net over het randje durft te gaan, kleurt James Bobin vooral binnen de lijntjes.
De duistere kant ontbrak daardoor.

En dan dus naar Oss. Het werk van Chris is fantastisch in vele opzichten. 

Hij heeft namelijk niet alleen een onvoorstelbare fantasiewereld; hij is technisch ook onaards goed. Chris heeft zichzelf onder andere leren schilderen door het complete werk van Rembrandt (in een boek van zijn vader) over te schilderen. 

Waardoor de kunstenaar volgens mij de verfstreek van de Grote Meesters bezit, maar hier vervolgens een eigen draai aangeeft. 

Klassiek en hedendaags ontmoeten elkaar in zijn kunst.

Wat me fascineert - toen ik vervolgens door het centrum van Chris' geboortestad Oss liep - hoe zo'n begaafde geest is opgegroeid in zo'n 'overnormale' stad. Hier geen duistere steegjes en fantasierijke figuren als bijvoorbeeld wel in Den Bosch, 15 kilometer verderop. Chris heeft de inspiratie dus, naast voorbeelden als Jeroen Bosch, Rembrandt en Van Gogh, volledig uit zichzelf gehaald. 

Je moet wel een enorm levendige fantasie hebben om pluizig witte konijnen (of ijsberen, die komen ook vaak terug in zijn werk) boven de winkelketens te kunnen zien zweven. 

De volgende dag bevond ik me weer in een compleet andere wereld. R en ik zetten koers naar Het Designkwartier in Den Haag. Een behoorlijk groot contrast met het winkelcentrum van Oss. 

Had ik daar het gevoel behoorlijk 'anders' te zijn in een doe-maar-gewoon cultuur; hier was alles en iedereen hyperbewust. Maar in een omgeving waar alles mooi en 100% design-verantwoord is, voel ik me ook niet helemaal op mijn gemak. 

Waar hoor ik dan thuis? 

Ik denk dat het antwoord in mezelf zit. 

Maar waar ik toch een beetje van baal, is dat de prachtige kwallenvorm is 'ontdekt'. 

Wordt de kwal nu de nieuwe flamingo/vos/cactus/uil? Ik hoop van niet. Afblijven van de kwallen. 

It is time for a little madness