prentje & Grayson Perry

Vijf sterren kreeg de tentoonstelling 'Hold your Beliefs lightly'. Ik citeer even:
"Alleen de grootste zuurpruim kan het kleurrijke werk van de erudiete Britse multikunstenaar en knuffeltravestiet Grayson Perry weerstaan. Perry wortelt in de Britse traditie van het sociale verhaal in woord en beeld, met fabelachtige beheersing van elke techniek". 

Meer heb ik niet nodig om de trein naar Maastricht te pakken, u kent me.
En in eerste instantie liep ik in het Bonnefantenmuseum vooral met een grote glimlach rond. 
Zijn werk gaf me een beetje het gevoel van Studio Job meets Jaime Hayon. 

Maar nadat ik twee documentaires had gezien over Perry, werd ik vooral ontroerd door zijn werk. 

Grayson komt oorspronkelijk uit een buitenwijk van Essex. Zijn vader verlaat zijn moeder als de kleine Perry vijf jaar oud is (nadat hij heeft ontdekt dat ze een affaire heeft met de melkboer).
Alleen zijn motor laat hij achter, die voor het kind het symbool wordt van de vader die hij zo mist in zijn leven. Een jeugd waar hij, behalve herinneringen, als enige herinnering zijn knuffelbeer aan overhoudt, genaamd Alen Measles. 

De beschadigingen die de kunstenaar heeft overhouden aan zijn jeugd, verwerkt hij in zijn kunstwerken, die dan ook bol staan van symboliek. Als travestiet in een arbeidersstad moet hij het niet makkelijk hebben gehad, to put it mildly.

Een van de documentaires volgt het bouwproces van 'Julie's House', het huis dat Perry ontwierp voor Julie, een fictief personage. 
Fantastisch om te zien hoe de kunstenaar in vol ornaat op een inspreekavond in een buurthuis in Essex de bewoners uitlegt wat het idee is achter het huis. 

En hoe vervolgens de conversaties tussen de stoere bouwvakkers en de kunstenaar verlopen op de bouwplaats, twee werelden die elkaar ontmoeten maar waarin er wederzijds zoveel respect is voor het vakmanschap van beide groepen.

Het is Grayson's ode aan 'the ordinary life', en als hij met zes Julie's uit Essex op brommertjes een soort tour maakt langs de plekken van zijn jeugd, voel ik een brok in mijn keel.  

Misschien deels omdat ik mezelf herken in de kunstenaar, die net als ik opgegroeid is in een omgeving waarin kunst geen enkele rol speelde, maar wat uiteindelijk een soort levensader blijkt te zijn. Misschien deels omdat ik gaandeweg een beetje van Perry ga houden, de man die tegelijk kwetsbaar maar o zo krachtig is vanwege zijn verpletterende authenticiteit. 

En zo hartstochtelijk kan vertellen over Julie's leven, dat hij tot in detail heeft uitgewerkt in onder andere enorme wandkleden. 

De andere documentaire toont een roadtrip die hij maakte door Duitsland, samen met zijn talisman Alen Maesles. 
Hij doet dit op een motor die speciaal voor hem is ontworpen, en een eerbetoon vormt aan zijn beer. 

En ook hier blijft hij fier overeind tussen de bikers die hij onderweg tegenkomt. 

Geweldig gesprek ook tussen de kunstenaar en de directeur van het British Museum, als hij de teddybeer niet achter wil laten op een overzichtstentoonstelling van het museum (te waardevol) en de directeur voorzichtig oppert dat er kunstwerken van vele miljoenen in het museum verblijven, en dat het echt wel verantwoord is.

Kortom, prachtige, originele, kleurrijke tentoonstelling die de reis naar Maastricht meer dan de moeite waard is. 

Zelfs dat ik een gedeelte van de reis met de bus moest vervolgen vanwege "geplande werkzaamheden aan het spoor". 

Hello Geldermalsen. 

Het had wel wat Grayson Perry's-achtigs.