prentje en de liefdesbrief

Snipverkouden hang ik op de bank zondag. Onze plannen voor die dag heb ik gecanceld.
Eigenlijk ook wel eens goed om een dagje niets te doen (ben ik niet zo goed in).
Om gewoon eens te genieten van mijn kersthuisje.

's Avonds ga ik op tijd naar bed. Op mijn kussen ligt een briefje. Is dat het handschrift van Man?
Ik kijk verbaasd naar Man.
Zoon houdt het niet meer. 'Ik heb een liefdesbrief gemaakt en gevraagd aan papa of hij het wilde schrijven!', jubelt hij. 'Dan weet je niet van wie die komt!'
De zin 'Ik hoop dat je je snel beter voelt en je zoon helpt je daar goed bij', had natuurlijk al een belletje kunnen doen laten rinkelen. 

'De volgende keer gaan papa en ik om-en-om een regel schrijven', fantaseert Zoon verder. 'Dan ben je helemaal door de war'.

Dat was ik eigenlijk nu ook al.
(maar dat kan ook door een overdosis aan kerstlichtjes komen).

prentje en de Sissy-Boy kerstmarkt

Ze hadden al gewaarschuwd, van de NS, dat ze met een aangepaste dienstregeling zouden rijden. Maar ik had gewoon heel veel zin om met mijn vriendin naar de Kerst Brocante Markt van Sissy-Boy in Amsterdam te gaan, dus flinke NS die me dan tegenhoudt.

Enfin, ik zal u de details besparen, maar uiteindelijk duurde het 2,5 uur voordat ik op de plaats van bestemming was. (Ok, dat was voornamelijk mijn eigen schuld, omdat ik per ongeluk Amstelplein in plaats van Amstelveld in de reisplanner had ingetoetst, en daardoor bij het verkeerde station was uitgestapt).

'It better be worth it', mompelde ik tegen Zoon, nadat we met drie verschillende trams toch uiteindelijk bij de Amstelkerk op het Amstelveld waren beland.
Laat ik het zo zeggen, de kerststemming was inmiddels ver te zoeken.

Mijn vriendin stond geduldig met haar dochter op ons te wachten. 'Ik stond net naast Twan Huys', zei ze nonchalant. Nou was ze vroeger de oppas van de kleindochter van Annie MG Schmidt, dus ze is niet zo snel onder de indruk. 'Daar staat Chris Zegers', siste ik op mijn beurt. Man, waren wij even op een hippe kerstmarkt beland. Natuurlijk maakte ik geen foto. (Ok, dat deed ik wel, ondertussen fakend dat ik de kerstversiering precies achter hem aan het fotograferen was).
Maar het is te corny om die hier te plaatsen. U zou eens kunnen denken dat ik onder de indruk was van het feit dat ik hier aan mijn warme chocolademelk stond te nippen met half Bekend Nederland.

Wij vermaakten ons opperbest, de kinderen lieten zich schminken, mijn vriendin kocht een rokje, ik een paar houten a-typische kersthangers van de Wijzen uit het Oosten, we aten snert en poffertjes en hadden daarna zelfs nog puf om naar de schaatsbaan bij het Rijksmuseum te gaan.
(Ik geef toe, we stonden niet zelf op het ijs. Alleen om foto's te maken van onze kindjes.)
Ik had nog het Dali-rolletje in mijn Hipstamatic-camera wat een aangenaam vervreemdend effect veroorzaakte, zo met een geschminkt kind op de schaats bij het Rijksmuseum.

Over de terugweg zal ik maar niet beginnen.
Maar dat was niet erg.
De dag was het waard.

prentje en de kerstboom

Ik moet eerlijk zeggen, toen ik 'm net uit de doos haalde, moest ik wel even slikken.
Waarom wilde ik ook al weer een witte kunstboom?
Terwijl ik jarenlang had geroepen dat er alleen een Echte Kerstboom mijn huis in kwam. Dat ik de kerstboom wilde kunnen ruiken, als ik de deur binnenstapte (dat ik de Nordmann van de afgelopen jaren nauwelijks rook, doet daar niet aan af). Het gaat om het principe. En een nepboom ging tegen al mijn principes in.

Maar als ik mijn hysterisch gekleurde kerstversiering uit de vele dozen haalde, detoneerde dat altijd een beetje met het serieuze donkergroen van de boom (en ik hou ook niet zo van donkergroen).
Het paste gewoon niet helemaal. En aangezien ik toch vooral aangewezen ben op de kinderafdeling als het om kerstversiering gaat (ik ben nu eenmaal niet zo van de volwassen zilveren ballen) kon ik net zo goed all the way gaan.

Goed, vorige week zag ik dus in een winkel iets buiten het centrum precies de boom staan die ik in mijn hoofd had. Ik liet me niet hinderen door het feit dat ik op de fiets was en propte gewoon de boom van 1 meter 80 in mijn fietsmandje voorop. Dat ik vervaarlijk slingerde, nam ik op de koop toe.
Je moet wat over hebben voor je boom.

En alsof de weergoden me gunstig gezind waren, sneeuwde het ook nog vanmorgen. Ik zette mijn favoriete kerstcd op (die van Frank Sinatra) en pakte De Doos.
Oef, hij zag er wel erg nep uit zo, met zijn takken naar beneden gevouwen. Even sloeg de twijfel toe.
Maar dapper begon ik het gevaarte in elkaar te zetten, ondertussen zachtjes meezingend met Frank.

Zo, het begon er al iets beter uit te zien. De boom had drie verschillende snoeren lichtjes, ontdekte ik toen ik de stekker in het stopcontact stak en alleen de onderste helft begon te branden.
Een beetje zenuwachtig stak ik de tweede stekker in de contactdoos.
Er gebeurde helemaal niets.
De middelste helft van mijn boom bleef donker. Wat nu?
Terug naar de winkel met de kerstboom opnieuw in mijn mandje, maar nu met 20 centimeter sneeuw erbij, zag ik niet helemaal zitten.
Net toen ik het hele gevaarte de tuin in wilde gooien, ondertussen jammerend dat ik er ook gewoon nooit aan had moeten beginnen, aan zo'n neppend, ontdekte ik dat een lichtje geen lampje had.
Was dit een practical joke van de kerstboom-in-elkaar-zetter? Trillend draaide ik er een reservelampje in en hoera, ook het middenstuk begon te branden.

Nu was ik toch niet meer te stuiten. Ondertussen voluit meebrullend met The Voice hing ik alle takken vol felgekleurde kerstversiering. Dit ging toch wel een echt prentjeboom worden.

En dit is nog maar het begin, mensen.
Want ik heb genoeg kerstversiering om heel Paleis Soestdijk te decoreren.

Hoewel ik vrees dat onze smaak niet helemaal hetzelfde is.

prentje en pakjesavond

Vanavond ein-de-lijk (volgens Zoon) pakjesavond. 

Wij vieren het met alle prentjes. 

Laat ik u dit vertellen over de prentjes: het gaat nooit zoals gepland.
Dit jaar hadden we bedacht om digitaal lootjes te trekken.
So far, so good, tot er een bejaard prentje dit weekend had bedacht dat het toch handiger was om voor zichzelf en het andere seniore prentje zelf maar cadeautjes te kopen.
(Waar denkt u dat mijn eigenzinnige karakter vandaan komt? Het is gewoon een genenkwestie.)
Vanavond zijn er dus twee prentjes-op-leeftijd die dubbele cadeautjes krijgen.
Geeft niet hoor, is verdiend.

Vanmiddag de laatste voorbereidingen en pepernoten bakken met mijn liefste pietje. Ik trakteerde mezelf vorige week al op een pakje na een tip van haar:

Maar eigenlijk is het veel leuker om zelf voor Sinterklaas te spelen, wat ik de afgelopen dagen deed.

En na vanavond ga ik los met de Hysterische Kerstversieringen. Afgelopen weken heb ik al stiekem ingeslagen (alsof ik niet al genoeg had om minimaal acht kerstbomen te versieren). Ik ben gewoon een sucker voor kleurrijk kerstspul. Ik waarschuwde vorig jaar al: kersthaters kunnen mijn blog de komende weken beter mijden.

Maar zover is het nog niet, eerst gaan we nog pakjesavond vieren.
Met de prentjes.

Ik hou mijn hart vast.

prentje en de studie

Zullen we het weer eens over de studie hebben? Af en toe krijg ik de vraag hoe het nu gaat, met die opleiding Grafische Vormgeving. Ik had u beloofd op de hoogte te houden, hè.
Ik kan u vertellen: het gaat goed. Ik heb het enorm getroffen met mijn  klas: een groep vol sociale, steunende mensen. Een van de belangrijkste randvoorwaarden als je elke week je eigen werk moet presenteren. Eigenlijk heb ik er een nieuwe wereld bijgekregen.

Vanavond presenteerden wij de app's die we hebben ontworpen voor de Nacht van de Poëzie. Wat ik inmiddels opnieuw heb geleerd: less is more. Zeker met een app, die moet in één keer communiceren. Bovenstaande app heb ik ontworpen. Ik hou ervan als iets een visueel 'grapje' in zich heeft.
Bij bovenstaand ontwerp is dat de verschillende manieren waarop je er naar kunt kijken (kent u de tekening van de oude vrouw en de jonge vrouw? Als je op een bepaalde manier kijkt, zie je een oude vrouw. Kijk je 'anders', dan zie je een jonge vrouw. Maar je kunt ze nooit tegelijkertijd zien).
Daar moest ik aan denken bij mijn ontwerp. Je kunt er een volle maan in zien met een kroontjespen (of eventueel een kaars). Kijk je op een andere manier, dan zie je twee halve 'manen' met bijvoorbeeld een ouderwets treklicht (kunt u het maanlicht uitdoen).
Het is zo lekker om te ontwerpen en dan opeens dat het gevoel te hebben van: 'dit is 'm'.

Maar goed, dan moet hij nog worden beoordeeld. Mijn docent vond 'm geslaagd (gelukkig) maar gaf als tip mee dat het witte van de kroontjespen/treklicht nog iets nadrukkelijker mocht. Zeker als je 'm verkleind naar een app, moet dat wel overeind blijven staan.

Dat is ook het fijne van een opleiding.
Dat je ook weer zoveel kunt leren.