Samen met een andere mama zit ik in de boemeltrein naar Utrecht CS. We moeten om de beurt ademen, want voor ons is een trein uitgevallen, horen we iemand omroepen. We zitten (staan eigenlijk) met een mannetje of 300 in het korte treintje. 'Fijn hè, dat de kinderen aanstaande vrijdag al herfstvakantie krijgen', zegt ze opgeruimd. 'Herfstvakantie, deze vrijdag al?', schrik ik. In mijn hoofd was dat een week later. Dat wordt even omschakelen.
Terwijl ik nog over de herfstvakantie loop na te denken, stap ik op Utrecht CS in mijn volgende trein. Nadat ik de drie gratis krantjes uitheb, verbaas ik me erover dat we nog steeds niet bij mijn stationnetje zijn. Ik kijk maar eens naar buiten. En zie een omgeving die ik helemaal niet ken. Vaag herinner ik me iets over een vertraagde trein voor deze trein. Het duurt even voor de waarheid doordringt. Ik ben domweg in de verkeerde trein gestapt. En wat duurt het dan lang voor er weer een station is. Terwijl ik op het koude perron stap, leg ik mijn probleem uit aan de conducteur. 'Stap maar weer in', is zijn advies, 'en ga er bij het volgende station maar weer uit. Dan is het handiger overstappen.'
Als ik dan ein-de-lijk bij het volgende station ben, staat er aan de andere kant een trein. Helaas zijn ze aan het verbouwen, en is er nergens een bord waarop staat waar die naar toe gaat. Een vriendelijke jongen die ik aanspreek, 'denkt het wel, maar weet het niet zeker'. Ik neem de gok en slinger mezelf tijdens het fluitsignaal de trein in.
En hij stopt op het goede station. Dat dan weer wel.
Op mijn werk is iedereen chagrijnig. Ik luister naar een collega die haar hart moet luchten, en mis daarom net mijn trein weer naar Utrecht. En het is mijn beurt om Zoon te halen van de NSO.
De volgende trein wacht lang voor Utrecht CS. Als die dan eindelijk CS bereikt heeft, stuif ik de trein uit, en ren onder het station door naar mijn perron. Helaas. Ook dit station zijn ze aan het verbouwen, en ik kan mijn perron niet bereiken via de ondergrondse gangen. Ik stuif vervolgens dwars door de menigte heen, ren naar mijn trein - gelukkig gelukkig hij staat er nog - druk wanhopig op het knopje, maar de deur gaat niet meer open. Hijgend bel ik Man (heb ik weleens verteld dat ik geen conditie heb?) die me eerst niet verstaat, maar dan monter vertelt dat hij in de file staat.
Moedeloos ga ik zitten wachten op mijn volgende trein. Als ik uitstap, belt Man - hij heeft het net gehaald.
En nu moet ik zo nog gaan aqua-aerobicen waar ik helemaal geen zin in heb waar ik erg naar uitkijk.
Als ik maar niet verzuip.
Gelukkig die dag is om. Vandaag weer een heerlijke vrolijke nieuwe dag!
BeantwoordenVerwijderenSucces vandaag! Jos
Vrijdag al herfstvakantie? Waarom weet ik dat weer niet!
BeantwoordenVerwijderen