Allereerst stonden we 7 kilometer in de file. En of dat al niet spooky genoeg was, bleek het park bijna helemaal leeg te zijn. Dus zat Zoon als enige in de achtbaan (en moest ik dus met hem mee voor het volgende rondje - verschrikkelijk) en bijna alleen in de botsauto's (en moest ik dus ook weer mee - nog verschrikkelijker.) Het enige voordeel was dat er niet zoveel auto's waren die tegen je aan konden botsen.
Zoon kreeg alle aandacht van het begeleidende meisje tijdens het pompoen uithollen omdat hij - u voelt hem al aankomen - de enige was die hier aan meedeed. Het leek mij nogal saai, maar Zoon vond het geweldig. Blij stortte hij zich op het brood bakken.
En wat is er nu mooier dan op een open vuur met een stok je eigen broodje te bakken? Ik kreeg er een soort oergevoel van. Helaas werd deze emotie niet helemaal gedeeld. Want tijdens het opeten van het baksel (dan wel gewoon eten hè, we laten Zoon voortaan maar zelf koken) hoorde ik opeens enthousiast:
'Mam! Ik heb een Albert Heijn-broodje gebakken!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten