prentje en het haakcadeau

Vorig jaar rondde ik een vrij grote schrijfopdracht af, en in dank daarvoor mocht ik voor een bepaald bedrag cadeaus uitzoeken in een van de webwinkels van mijn opdrachtgever.

Nou zijn dat allemaal winkels die spullen verkopen waar mijn hart sneller van gaat kloppen, dus ik zat avonden te speuren op zoek naar het Ideale Cadeaupakket. Het was ook nog eens een redelijk bedrag, dus dan is het fijn om echt iets moois uit te zoeken.

Eindelijk had ik mijn wensenlijstje klaar, vol Deense woonspulletjes. Blij mailde ik het naar mijn opdrachtgever. En vervolgens hoorde ik... niets. Ik wachtte en wachtte, en aan het eind van de maand besloot ik toch maar eens aan de bel te trekken. Helaas, het contact met de betreffende webwinkel verliep moeizaam, en mijn opdrachtgever raadde me aan om maar iets anders uit te zoeken.

Dus daar ging ik weer. Ik besloot om het over een andere boeg te gooien en ging nu voor een winkel vol gehaakte items. Trouwe bloglezers weten dat ik een passie heb voor gehaakte spullen. Helaas kan ik zelf nog steeds niet haken, dus zelf maken zit er niet in. Het opnieuw bestellen zag ik nog even als een soort Teken, Signaal of hoe je het ook wil noemen, om zelf een webwinkel vol kekke gehaakte dingen te beginnen. Maar dan moet ik dus wel iemand vinden die kan haken of breien en niet meer weet waar die naar toe moet met zijn spullen. [Mocht iemand zich dus geroepen voelen, schroom vooral niet om contact met me op te nemen.]

Goed, terug naar de nieuwe bestelling. Ook dit keer bleef het angstvallig stil aan de andere kant van de weblijn. Inmiddels waren we drie maanden verder en had ik nog steeds niets gehoord.

Tot vanavond. Toevallig net op een moment dat ik er vanwege allerlei omstandigheden helemaal doorheen zat (ja, lieve mensen, je kunt het je soms bijna niet voorstellen als je alle positieve blogs leest, maar ook zulke momenten komen voor, althans, wel bij mij) ging de bel. En daar stond een bezorgmeneer met een groot roze pakket. Vol gehaakte schatten.

Helemaal high begon ik gelijk te fotograferen om in een keer alles op mijn blog te plaatsen. Maar het is gewoon te veel. De prachtige spullen komen niet tot hun recht als ze allemaal bij elkaar gepropt in een collage zitten. Dus moet ik kiezen wat ik laat zien. We beginnen met het aardbeiendekentje, direct door Zoon ingepikt.

Een troostdekentje. Hoewel ik nergens zo van opknap als van een schatkist vol gehaakte parels.