prentje en Zoon's eigen wil

Achteraf gezien was het een makkie. Zoon liet zich gewillig door mij aankleden. Ik zocht zijn shirts uit, zijn spijkerbroeken en zijn sokken. En niet alleen qua kleding was het een eitje, ook onze uitjes kon ik zelf uitstippelen. Wilde ik naar het Kinderboekenmuseum, dan gingen we naar het Kinderboekenmuseum.

Hoe anders is het nu. En natuurlijk net nu Man het hele weekend weg is, heeft Zoon ontdekt dat hij ook een Eigen Wil heeft. En zo staan we allebei op zaterdag te stampvoeten in een overvolle schoenenwinkel.

Zoon heeft zomerschoenen nodig. Voorheen was dit dus geen probleem. Ik zocht iets uit, Zoon paste het, en klaar waren we. Nu heeft Zoon zijn zinnen gezet op de lelijkste schoenen die ik ooit heb gezien. Zwarte, met fluoriserende kleuren. Er zitten lampjes in verwerkt. En misschien ook wel vreselijke geluiden. Dat laatste zou me niets verbazen. Dat je erop wegloopt, en dat ze dan heel hard 'Gna, gna' ofzoiets gaan roepen. 'Gna, gna, dat jij er in bent getrapt. Dat jouw kind op zulke lelijke schoenen loopt.'
Mijn keuze vindt hij natuurlijk ook niets, en zo staan we even later gefrustreerd buiten.

In een overvolle stad loopt mijn hoofd ook over. Ik hoor een stemmetje dat zegt dat hij zes jaar en zich neer moet leggen wat zijn moeder bepaalt, waarop een andere stem meteen zegt: 'jij vindt het toch zo belangrijk dat hij zijn eigen identiteit ontwikkelt?' Even later staan we weer voor een schoenenrek. Ik zie schoenen van Geox met doodshoofdjes waarvan de ogen oplichten. Wie heeft toch bedacht dat schoenen lichtjes moeten hebben? 'Die dan maar?', vraag ik Zoon. Ook zijn ogen lichten even op.

De tweede stem heeft gewonnen. Gelukkig helaas zijn ze er niet in zijn maat.

En die Kikkerfoto's dan? Dat was Dag 2 van Zoon's Eigen Wil Ontdekking. De dag dat ik Zoon alleen nog maar mee krijg naar het Kinderboekenmuseum voor de Kikkertentoonstelling als ik grof geld op tafel leg. Bij wijze van spreken dan hè, ik heb hem natuurlijk helemaal niet omgekocht met de belofte van een Legodoosje in Scheveningen. Zo ben ik natuurlijk helemaal niet.

Gelukkig scheen de zon in Scheveningen.
En bestelde ik een Witbiertje op een terras aan het strand terwijl Zoon met zijn Legodoosje dat hij natuurlijk niet gekregen had, zat te spelen.