zondag 2 september 2012

prentje en het weekend

De lucht ruikt anders; kruidiger. Langzamerhand maakt de natuur rond het huisje zich op voor de naderende herfst. De kleuren veranderen ook, ze worden wat voller.
Ik weet nog niet of ik toe ben aan het volgende jaargetijde. Eigenwijs heb ik mijn zomerjurkje aangetrokken terwijl ik op de fiets stap naar het bakkertje in het dorp. Mijn missie is duidelijk: croissantjes voor Zoon en mij.
Er staat geen rij meer buiten bij de bakker, zoals in het hoofdseizoen. Het kustdorp wordt weer meer voor de bewoners. De openingstijden bij de supermarkt zijn alweer aangepast: ze zijn nu nog maar tot 17.45 uur open, in plaats van 21.00 uur.

Gelukkig zijn er nog wel wat vriendjes voor Zoon. Hij speelt buiten terwijl ik mijn mobiel pak.
Ik lees alle reacties die binnen zijn gekomen op mijn vorige bericht en ben opnieuw ontroerd.
Het is zo fijn om te lezen hoe enthousiast mensen zijn over de publicatie. En dat het wordt herkend en gewaardeerd wat ik wil bereiken: alledaagse momenten bijzonder maken. Eerlijk gezegd vind ik het leven niet altijd een chocoladetaart. Mijn remedie is om oog te blijven houden voor de mooie dingen, en deze te delen. En dat ik hierin slaag is echt een groot geschenk.

Zoon en ik gaan een flink eind wandelen. De hei bloeit prachtig. Zoon rent weg om een takje voor me te plukken. Ik wil net een heel verhaal houden over natuurbehoud, maar hij kijkt me zo stralend aan dat ik mijn opmerking maar even inslik. Komt wel op een later moment.

Zoon is alweer afgeleid en vindt een mooie stok. Meteen heeft hij er een heel verhaal bij. Een oudere dame die voor ons loopt, kijkt glimlachend om. Ik sla trots mijn arm om zijn schouder. Mijn kind.

We gaan wat drinken samen. De man die onze tafel komt afruimen, wil de stok ook meenemen.
Verontwaardigd kijkt Zoon hem aan. 'Het is maar een stok', zegt de man schouderophalend.

'Het is niet maar een stok, zegt Zoon. 'Als je je fantasie gebruikt, kan het alles zijn. Alles, wat je maar kunt verzinnen.'






En nu zit ik in dubio, hè. Want dit is niet het officiële einde. Zoon vergat zijn stok, afgeleid door zijn ijsje, en rende snel terug. Terwijl ik op hem wachtte, zag ik hem aankomen, zijn ogen vol verdriet. 
De man had zijn stok weggegooid. 

Niet iedereen heeft dezelfde gave.

2 opmerkingen:

  1. He bah wat naar! En wat een harde les voor Zoon om te ontdekken dat niet iedereen deze gave heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nee, niet iedereen heeft die gave. Helaas verliezen veel mensen dat wat zo natuurlijk lijkt als we kinderen zijn. Gelukkig zijn er nog wel veel mensen ook die dat weer kunnen aanwakkeren. Ik ben er heilig van overtuigd dat het namelijk nooit helemaal uitgedoofd is, er altijd een vonkje blijft branden. Het moet alleen wel gevoed worden nu en dan om echt weer een vuurtje te worden :-)

    Heerlijk om te lezen hoe je geniet samen met je zoon. Een bijzondere band om te koesteren!

    BeantwoordenVerwijderen