prentje zonder computer

Het begon met een raar brommend geluid, na een minuut of tien.

Maar dat negeerde ik gewoon. Ik kon mijn computer simpelweg niet missen.
Toen kwamen de meldingen. Dat mijn opstartschijf vol zat.
Ik flikkerde er zoveel mogelijk af, en dan ging het wel weer.
Ondertussen had ik geen muziek meer, geen filmpjes, en ook nog maar heel weinig foto's.

En toen gebeurde er iets heel raars. Als ik typte, schoot mijn beeld opeens weg. Soms in de linker-, en soms in de rechterbovenhoek. Alsof ie verstoppertje speelde.
Nu was het genoeg.
Ik googelde welke appeldokter hier in de buurt zat, en bracht 'm dezelfde middag nog weg.

Volgens de dokter zou het allemaal wel meevallen. Waarschijnlijk een nieuwe ventilator erin en hij zou weer jaren mee kunnen. Hij zou me wel even bellen de volgende dag wanneer ik 'm kon komen ophalen.
De volgende dag zat ik de hele dag in spanning te wachten. Aan het einde van de middag besloot ik toch maar even zelf te bellen.
Ik kreeg een andere medicus. 'De harde schijf is kapot, en al je data is verloren', deelde hij plompverloren mee. 'Dat kan niet', stamelde ik, 'het zou alleen maar de ventilator zijn. Ik heb bij jullie nog gezien dat hij nog leefde.'
Waar is dokter Bernard als je hem nodig hebt? 

'Misschien moet je morgen maar even met de behandelende arts bellen', zei hij.
Dat zei hij natuurlijk niet, maar dat past goed in het verhaal hè.
Maar hij zei wel dat ik zijn collega moest bellen.

Na een onrustige nacht belde ik opnieuw naar het fruitziekenhuis.
'Je was het niet eens met de diagnose van mijn collega?', zei mijn dokter.
'Nou, ik werd er nogal door overvallen', mompelde ik. 'Ik ben nogal aan mijn data gehecht'.
In mijn achterhoofd dacht ik aan de back-up die trouw draaide, dus ik was niet helemaal in paniek.
'Ach', zei hij gemoedelijk, 'in negen van de tien keer kan de harde schijf gereanimeerd worden.
Kom 'm maar halen vandaag'.

De dienstdoende arts kon mijn vragen niet beantwoorden of de harde schijf was gered, de overdracht was niet helemaal goed gegaan. Ik betaalde een flinke rekening, en nam de patiënt voorzichtig weer mee naar huis. Ik deed hem zelfs in de riem om in de auto. Er mocht 'm niets meer overkomen. Blij sloot ik hem aan. Wat duurde het lang. En wat een raar beeldscherm. Ik klikte de back up aan. Hij begon gelijk te saven. Maar wat raar, ik zag alleen maar mapjes van 2009. En een latest map, waar alleen de lege nieuwe harde schijf op stond. Nu begon de paniek wel toe te slaan. Het ziekenhuis was niet meer bereikbaar.

's Nachts kon ik niet slapen. Ik dacht aan de foto met papa; mijn huiswerk, de gekke ontwerpen. Allemaal verloren?
De volgende ochtend hing ik om half negen aan de telefoon. 'Het gaat helemaal niet goed met mijn computer', piepte ik. 'Mag ik weer langskomen?' Nou, het is eigenlijk nogal druk', zei de dokter aarzelend.
En toen heb ik gesmeekt.
En mocht ik er toch tussendoor.

Rustig sloot dokter appel de harde schijf aan. Gespannen keken we naar de monitor. Er flikkerde zachtjes een rood lampje. Aan-uit-aan-uit. 'Dit ziet er niet goed uit', zei hij zachtjes. 'Ga maar naar huis, ik bel je als er nieuws is'.

Vervolgens hoorde ik niets meer. Ik dacht aan mijn harde schijf, die vocht voor zijn leven. Ondertussen ging het andere leven gewoon door. Het werd weekend, en Zoon en ik gingen naar een natuurspeeltuin, ter afleiding.

Het werd maandag, en ik moest gewoon werken.
En toen kwam dat telefoontje. 'hij lijkt weer te gaan ademen', zei hij plechtig.
'Ik kan je wel zoenen!', riep ik blij.
De dokter praatte gewoon door, medici kunnen vaak niet zo goed omgaan met al te heftige emoties.
Al mijn collega's, die ik inmiddels geterroriseerd had met computerverhalen en gespannen meeluisterden, begonnen tegelijk te juichen. Nu klonk er toch een klein lachje aan de andere kant van de lijn. 'Er verschijnt een foto van je dochtertje op je bureaublad', deed hij live verslag. 'Dat is Zoon als kleuter', zei ik, niet eens beledigd. Al had ie gezegd dat het een hamster was; het was me om het even.

O, wacht, ik moet even herstarten voor een software update.
Sh*t, waar is die back up nu weer gebleven? O nee hè!?

Morgen toch maar weer bellen.