prentje en superguppie

Ik vertelde u over het prentenboek 'Hallo' hè, geschreven door Edward van de Vendel en geïllustreerd door Fleur van der Weel. En hoe geïnspireerd ik daardoor was. Nou, en als ik ergens door geïnspireerd word, berg je dan maar. Dan wil ik er gelijk alles over weten. Zullen mijn oude journalistieke roots nog wel zijn.

In mijn zoektocht naar mijn informatie over dit boek, zag ik dat Edward en Fleur vandaag in mijn eigen stad in mijn favoriete boekwinkel aanwezig zouden zijn om te vertellen over dit prachtboek.
U begrijpt, ik kon niet wachten. Op naar Utrecht.
Eerst naar de gave film 'Nono, het Zichzag Kind' en daarna, met Zoon als excuuskind in mijn kielzog, togen we naar de boekwinkel.

Nog voor de presentatie begon, had ik ervoor gezorgd dat mijn exemplaar van Hallo door het duo was gesigneerd. Fleur plakte er voorzichtig een vlinder in, met uitgeknipte papiertjes en een plakstift. Daar kan ik dan zo door ontroerd raken hè, hoe zo'n topillustrator dan met zoveel liefde een vlinder in mijn boek zit te plakken.
Ik vroeg gelijk maar even of het goed was dat ik foto's maakte voor mijn blog. Dat mocht, gelukkig.

'Hoe noem je iemand die tekeningen maakt voor een boek?', vroeg Edward aan de verzamelde kindjes. 'Een illustrator', antwoordde Zoon wijsneuzig. Ik glom van trots. Mijn kind hè, krijgt hij toch nog elementaire informatie mee in zijn opvoeding. Ach ja, het is maar waar je het accent op legt.

Fleur liet uitgebreid zien hoe ze de illustraties had gemaakt, en welke materialen ze hiervoor nodig had. Ze vertelde ook dat ze voor elk boek een nieuwe techniek wilde gebruiken. Overigens is er ook een hele gave app van het boek verschenen (die we uiteraard inmiddels hebben gedownload).

Fleur en Edward vormen een gouden duo, want ze hebben ook samengewerkt voor Superguppie, waar nu al vier boeken van zijn verschenen. Fantastische kindergedichten van Edward, aangevuld met ontroerende illustraties van Fleur. Zoals ik al eerder zei, ik zie de pen van Fiep Westendorp terug in haar tekeningen.
Fleur vertelde over hoe Superguppie tot stand was gekomen, dat ze eerst een jongetje had getekend maar daar niet tevreden over was. Langzamerhand kwam er een hondje te voorschijn:

Zo mooi om te zien hoe een boek tot stand komt. Ze liet zien hoe ze werkte:

... en over illustraties waarbij ze vergeten was dat de tekst er nog bij moest (de linkerkant, vervangen door de rechterkant):

Na afloop was er nog een keer gelegenheid om boeken te laten signeren. 'Pak maar welke je wil', riep ik enthousiast tegen Zoon, want als het om kinderboeken gaat, ben ik heel royaal. 

Zoon koos (gelukkig) voor het eerste deel van Superguppie. Blij sloten we weer achter in de rij aan.

 

Toen Fleur zag dat het om Superguppie ging, pakte ze haar andere etuitje uit haar tas en tekende met zoveel zorg het lieve hondje in het boek (terwijl er inmiddels toch wat mensen stonden te wachten). Dat kenmerkt voor mij liefde voor het vak.

Ondertussen informeerde ik of ze al wist welke techniek ze voor haar volgende boek wilde gebruiken. 'Dat weet ik nog niet, dat ligt eraan waar Edward mee komt', antwoordde ze. 'Pas als ik zijn teksten zie, weet ik welke materialen daar bij passen.' Ik knikte en vroeg haar of ze een specifieke illustratie-opleiding had gevolgd. 'Ik heb Grafische Vormgeving gedaan, hier in Utrecht', vertelde ze, terwijl ze rustig doortekende. Mijn hart maakte een sprongetje. Grafische Vormgeving kan dus ook een goede basis vormen voor een illustrator.
Helemaal blij bedankten we beide vakmensen. Ik had nog net de tegenwoordigheid van geest om naar de kassa te lopen om het boek af te rekenen.

Vol inspiratie liep ik naar de winkel met teken- en verfmaterialen. Terwijl ik over de brug liep, zag ik dat deze was gemarkeerd met rood-wit lint als 'High Five Zone'. Twee jongens voor mij gaven elkaar een high five, en toen ze me in het vizier kregen, liepen ze terug om mij ook een high five te geven.

Zo'n dag was het. Een dag die het verdiende om te high fiven met onbekenden op straat.