prentje leest voor

Al vanaf groep 1 lees ik ieder jaar voor in de klas tijdens de Kinderboekenweek. Meestal koos ik het Prentenboek van deze Kinderboekenweek, maar omdat Zoon nu in groep 5/6 zit, twijfelde ik of dat wel goed zou vallen.
Daarom viel de keuze dit jaar op Weerwolf(n)achtbaan, uit de bekende Dolfje Weerwolfje-serie van Paul van Loon. Dit boek had Zoon vorige week zelf uitgekozen toen hij een boek mocht uitzoeken vanwege de Kinderboekenweek. Dus ik vermoedde dat Dolfje ook wel goed bij zijn klasgenoten zou vallen.

Maar ik kon het toch niet laten om het even over prentenboeken te hebben, en dat ik deze in al die jaren ervoor met zoveel plezier had voorgelezen. Tot mijn grote verbazing waren er verschillende kinderen die nog een paar titels van de boeken wisten die ik de afgelopen jaren had meegenomen.
 'Wat is een prentenboek?', vroeg een van de jongens uit Zoon's klas.
Kijk, now we're talking.

Waar moest ik beginnen? Dat een prentenboek je naar een andere wereld meevoert, vol heksen of kabouters? Of dat het juist heel herkenbaar is, omdat de afbeeldingen een jongetje of meisje laten zien dat je zelf zou kunnen zijn?

Toevallig vroeg er gisteren iemand wat mijn grootste passie was. 'Illustraties', zei ik, zonder er over na te denken. (En dat zijn de beste antwoorden hè, die zomaar naar boven komen, niet gehinderd door rationele beperkingen). Ik schrok er zelf van. Het voelde bijna als een coming-out.

Ik denk dat het ook kwam door het Prentenboek van deze Kinderboekenweek, 'hallo' van Edward van de Vendel en Fleur van der Weel. Als ik naar deze illustraties kijk, gebeurt er iets in mijn hersenen; er komt een geluksstofje vrij. Ik vind deze stijl zo fantastisch: het is voor mij een combinatie van Fiep Westendorp en Eric Carle, overgegoten met een eigen sausje.

 Ik kan uren naar de illustraties kijken, en elke keer ontdek ik weer iets nieuws. De verschillende technieken die zijn gebruikt, maken het boek zo rijk. En dan te bedenken dat het in ieder geval tijdens de Kinderboekenweek voor vijf euro in de winkel ligt.

Maar goed, ik zou geen prentje zijn als ik niet zou piekeren over dit (misschien wel niet zo nieuwe) inzicht. Midden in de nacht schrok ik wakker. Had ik niet toch de studie Illustreren voor kinderboeken moeten doen op mijn school? Ik had deze optie laten vallen, omdat je onder andere een portfolio moest laten zien voor je begon. En bij illustratoren denk ik toch vooral aan mensen die ontzettend goed kunnen tekenen. Maar collagetechniek is toch ook een vorm van illustratie? En was het niet stiekem mijn grootste wens om ooit mijn eigen kinderboek uit te geven, zelf geschreven en geïllustreerd?
Aan de andere kant, er is niet zo'n duidelijke lijn tussen grafisch vormgeven en illustreren. Ook deze studie kan een goede basis vormen voor mijn wensdromen. Waarom twijfel ik toch zoveel?

Ik kon er niet meer van slapen. En dus zat ik een beetje slaperig voor de klas, maar werd steeds wakkerder toen ik de enthousiaste gezichtjes zag. Wat is het fantastisch om voor te lezen aan dertig kinderen die aan je lippen hangen, ook al is het dan geen prentenboek.

Toen ik klaar was, vroeg de juf of ik vaker wilde komen voorlezen. 'Graag', zei ik blij, zonder goed na te denken over mijn overvolle agenda. Ik dacht maar even niet aan de berg wasgoed op zolder, want hé, soms moet je prioriteiten stellen in het leven. 'Op deze manier willen we het lezen bevorderen', vertelde ze enthousiast. Kijk, daar wil ik natuurlijk graag aan bijdragen.

Hoewel ik ook denk dat het in het kind zelf zit. Zo ben ik van huis uit absoluut niet opgevoed met boeken, maar vond ik mijn weg in mijn eentje wel naar de bibliotheek. En Zoon is letterlijk vanaf de eerste dag van zijn leven voorgelezen, maar verkiest toch liever de televisie, met de ipad binnen handbereik.

En toch hè, denk ik dat ik vaker voor de klas te vinden zal zijn.
Al was het maar om één kind te overtuigen van de fantastische wereld van (prenten)boeken.

Eentje is genoeg.