Voorheen had ik de uitnodigingen laten passeren, maar nu bestond mijn oude school vijftig jaar, en werd het wel eens tijd om terug te gaan.
Zeven jaar heb ik er doorgebracht, eerst vijf jaar op de Havo, en daarna nog twee jaar VWO.
En nu, voor het eerst sinds 1991, loop ik weer het gebouw in. Wat is er veel veranderd.
En ook weer niet. En wat doen al die mensen die ik niet ken in 'mijn' school?
Gelukkig zie ik al snel wat bekenden. Een paar zijn wat ouder geworden, anderen zien er nog bijna hetzelfde uit. Hoe kijken ze naar mij? Ben ik veel veranderd? En welke versie van mezelf laat ik zien?
Om me heen zie ik wat groepjes vormen. De populaire club staat weer bij elkaar.
Er is een heus lesrooster met de docenten van vroeger. Ik volg een les Duits, en mijn leraar neemt zijn les nog steeds erg serieus met een lange, ingewikkelde tekst, waar ik nog steeds weinig van begrijp.
Als het is afgelopen, stromen we allemaal naar de aula voor een onverstaanbare speech.
Ik praat nog wat na in de aula met een docente als er twee leuke knullen op me af komen.
'We hadden het er net over, wij kennen jou', zegt de een.
'Hebben we misschien bij elkaar op het VWO gezeten?', probeer ik mee te denken.
Het gezicht van de ene klaart op.
'Ik weet het weer', zegt hij stralend. 'Volgens mij hebben wij les van jou gehad!'
Absoluut tijd om naar huis te gaan.
Wat dapper van je dat je bent gegaan. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken.
BeantwoordenVerwijderenIk heb genoten van je weer-zo-goed geschreven blogberichtje!
BeantwoordenVerwijderenJe hebt echt een talent voor schrijven!!
Mooi verwoord. Ik had laatst ook een reunie van mijn middelbare school en ben na lang wikken en wegen toch maar niet gegaan. Mijn conclusie: toen was toen en nu is nu, ik kies voor het nu ;)
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Rosalie
mhoehaha wat moest jij je oud voelen :)
BeantwoordenVerwijderenDat weet je dan ook weer, eens maar nooit weer! Maar reuze vermakelijk om te lezen!
BeantwoordenVerwijderenHaha, ja, die veranderingen die met de jaren komen..
BeantwoordenVerwijderenIk merk dat er tegenwoordig een groot verschil zit tussen hoe ik mijzelf zie en hoe anderen mij zien. Zo beschrijven ze mij vaak als gereserveerd en afstandelijk. Terwijl ik mij als heel open en toegankelijk zie. Waarbij ik me afvraag wie er dan gelijk heeft. En ik weet dat ik geen kind meer ben maar zo heel volwassen voel ik me ook niet altijd. Laatst zei iemand tegen me "Maar je bent toch moeder?". Wat de suggestie wekt dat je dan toch echt de jong-zijn fase bent gepasseerd. Ik doe thuis nog steeds rare dansjes. Manlief en ik rennen nog regelmatig door het huis achter elkaar aan om elkaars shirt omhoog te trekken om je lippen op de ander zijn/haar buik te drukken en heel hard lucht te persen zodat er scheetjes geluiden vrij komen waarbij je van de slappe lach bijna in je broek plast (ik dan). Of we gaan heel hard liedjes zingen die de ander de hele dag niet meer uit zijn hoofd krijgt. Dan hoor ik Pepijn weer zeggen: "Niemand heeft zo'n vreemde mama als ik" (waarbij ik me afvraag waarom dat nooit over papa wordt gezegd, kennelijk ben je als papa niet zo snel vreemd).
Ik was niet zo leuk op de middelbare school, ik had ook al een heel ander leven dan mijn schoolgenootjes. Volgens mij zijn er niet zoveel die uit zouden kijken naar een hereniging met mij. Dat beeld van toen strookt niet meer met hoe het nu is maar dat zouden zij niet weten en ik zou me niet geroepen voelen dat te bewijzen.
Ik geloof dat ik maar thuis blijf, in het geval van een reünie..
Haha...dat is voor mij nou precies de rede dat ik nooooit naar dat soort feestjes ga.
BeantwoordenVerwijderen