prentje en de spullen

Ik schreef er al eerder over; ik heb teveel spullen. Kasten vol jurkjes, zoveel rommelmarktvondsten dat ze niet meer op de planken passen; er moest iets gebeuren.
Want wat heeft een mens nou eigenlijk nodig? In ieder geval niet 3 retro circussen en 14 King Louie-jurken.
Daarnaast was ik door al het geren van de afgelopen maanden (in meerdere opzichten) een flink aantal kilo's kwijt geraakt, en flubberden de jurkjes om me heen. En ook mijn smaak was weer eens veranderd.
Tenslotte las ik een aantal artikelen over de veranderingen in de maatschappij. De crisis brengt met zich mee dat we anders naar spullen gaan kijken. 'Delen is het nieuwe hebben', zei Zomergast Daan Roosegaarde zo mooi vorige week in de Volkskrant.

Hoe leuk zou het zijn als ik anderen blij kon maken met artikelen die bij mij maar lagen te verstoffen?
Bakken vol lapjes waar ik ooit creatieve plannen mee had, maar die ik in de ijskast moest zetten omdat de naaimachine en ik geen match from heaven zijn. En leuk hoor, zo'n gehaakte babydeken met kleine gehaakte aardbeitjes, maar mijn eigen baby is inmiddels negen jaar oud. En las ik ooit wel eens een boek opnieuw?

Op een mooie zondagmiddag begon ik met fotograferen van wat dingen in huis. De boeken zette ik op Bol, en de rest ging op Marktplaats. Eigenlijk wilde ik ook een eigen webwinkel beginnen, maar dan moest dat er natuurlijk wel kek uitzien met een goede banner enzo, dus dat betekende dat ik daar weer een tijd mee bezig zou zijn: kortom, dat ging me niet snel genoeg.
Al snel kreeg ik reacties. Sterker nog, ik kreeg er bijna een baan bij. Zodra ik uit mijn werk kwam, racete ik naar het postkantoor (waar ze me inmiddels kennen) met stapels vol pakjes. Want ik vind het dan ook weer leuk om het mooi in te pakken hè.
Inmiddels leerde ik in rap tempo. Dat dat leuke pakpapier nogal de neiging heeft om te scheuren in de post, en dat ik dus alle kleren eerst in plastic moet verpakken. Dat het nooit precies te voorspellen is wat de verzendkosten zijn. En dat het geweldig is om mailtjes te krijgen van klanten die vertellen dat ze blij zijn met de spulletjes.
Inmiddels heb ik zelf een aantal vaste klanten die verschillende keren zijn terugkomen. Zo is de rok waar ik zo op gezwoegd heb tijdens mijn naailes en uiteindelijk te groot bleek, inmiddels ingenomen door een leuke vrouw één wijk verderop die een stuk behendiger bleek te zijn met de naaimachine.

Mijn huis en kledingkast werden inmiddels een stukje leger. Ik ging nu ook anders naar de dingen kijken om me heen. Droeg ik die jurk nog wel? En zou ik die naaimachine ooit nog gaan gebruiken?

Tot ik vorige week in de stad liep en bij de Tiger stuitte op een houten totempaal. Waren dat niet precies de kleuren van mijn Russische zeefdruk uit de jaren twintig? En worden Indianen niet het nieuwe thema voor het komende seizoen? En hoe leuk is die combi van hout met vilt?

Zucht.
Here we go again.