prentje en papa

 'Ik wil een fotoboek voor papa maken', zei Zus. Onze vader werd afgelopen zondag 85 jaar.
'Want eigenlijk is hij vooral nog geïnteresseerd in zijn kinderen en kleinkinderen.'

Zou dat zo werken? Dat, als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt, in ziet wat werkelijk belangrijk is?
Dat je als het ware terugvalt op de essentie van het leven?

Ik ben een vaderskindje. Papa en ik gingen vroeger regelmatig met z'n tweetjes op vakantie. Hoe bijzonder dat is, realiseerde ik me pas later. Mijn moeder was niet zo reislustig, en mijn vader kon via zijn werk gebruik maken van goede reisaanbiedingen. Dus gingen we samen naar Londen, Parijs, en Berlijn. We zagen samen nog de Muur. In de zomer slenterden we met een ijsje door Venetië, en beklommen in de hitte de Akropolis in Athene. Onvergetelijke herinneringen.

Nu is hij 85 en kan alle ontwikkelingen in mijn leven niet meer helemaal bijhouden (maar daar heb ik zelf ook moeite mee).
En als ik zo afgelopen zondag naar hem keek, werd ik overstroomd door een gevoel van dankbaarheid. Van verschillende kanten hoorde ik deze week verhalen van mensen die hun vader plotseling moeten missen. Ik leef verschrikkelijk met ze mee. Want ik weet hoe diep de band tussen vader en dochter kan zijn. En ook Zoon en 'oude opa' hebben op hun beurt een hele sterke band.

Ik fotografeerde alle familieleden samen met hun vader, schoonvader, broer, zwager, echtgenoot en opa. Zoveel rollen, zoveel liefde.

Voorzichtig schuifelde hij terug naar het restaurant. Het lopen gaat hem niet meer zo goed af. Maar hij is er nog.

Hij is er nog.
En dat is het enige dat telt.