prentje en de mini's

'We gaan weer zooo voor de bijl', dacht ik gisteren toen ik met Zoon de Albert Heijn inliep, en de nieuwe mini's zag. Mini's? Ja, AH heeft weer een nieuwe actie. 51 miniaturen van producten, uitgegeven ter ere van hun 125-jarig bestaan. Je krijgt een mini bij 15 euro aan boodschappen. En ik betrapte mezelf erop dat ik mijn mandje weer helemaal vol laadde.

Het lukt me maar niet om een volwassen moeder te zijn. Zo'n moeder die gewoon 'nee' zegt tegen haar kind, als die weer met een toetje in handen staat waar onderin een cadeautje zit.
Dat komt, bedacht ik me gisteravond, omdat ik de dingen zelf nog bekijk vanuit het kindperspectief. Ik snap de opwinding om te ontdekken welk diertje onderin het bakje zit. En begrijp de frustratie als dat weer een dubbele blijkt te zijn.
Daar ben ik dan veertig voor geworden. En vandaag op de kop af negen jaar echtgenote. Om te ontdekken dat het kind in mij maar niet plaats wil maken voor de volwassene.

Maar gelukkig ben ik ook pragmatisch. Dus toen Zoon voor een derde keer een haas in zijn toetje vond, en voor de tweede keer een geit (in plaats van het bejubelde paard van zijn vriendinnetje, nét het toetje dat hij aan haar had gegeven, zal je altijd zien), vroeg ik of ik ze mocht hebben. Om te verven. 'Dat is goed, maar ik wil één originele van elk dier houden', sprak hij streng.
En dus ging ik aan de slag met fluorverf. Niet origineel, ik weet het; de neoneieren vlogen me om de oren deze pasen. En ik heb ook al hele veldslagen gezien met soldaatjes in fuchsia-roze, onder andere bij haar. Maar goed, ik probeer er dan weer mijn eigen slinger aan te geven. Het is tenslotte mijn trouwdag.

Koortsachtig bedacht ik wat ik allemaal nog meer kon verven. Had ik die eerdere actiepoppetjes nu weggegooid in een volwassen opruimbui? Nooit doen natuurlijk, je weet nooit wanneer ze nog van pas kunnen komen. Bijvoorbeeld om een tweede leven te gaan leiden als limegroene smurf.

Ik denk dat ik voortaan nog meer dierentoetjes ga kopen.
Voor mezelf.