prentje en Pasen

De zon schijnt uitbundig, deze Goede Vrijdag. We zijn op weg naar ons huisje aan zee, maar maken eerst een tussenstop bij de bollenvelden. De hyacinten bloeien in drie kleuren, de hele omgeving is zwanger van de bedwelmende geur.
Braaf poseert Zoon in de bloemetjes. Deze foto maak ik nu al zeven jaar van hem.
Wat wordt hij al groot.

Ons huisje staat er nog, maar kan wel een sopje gebruiken. Ik haal de gordijnen eraf, en boen de vloer. Man maait het gras. Zoon speelt met zijn vriendje en de waterpistolen.
Naadloos gaat het ene seizoen over in het andere. Geen vragen over afgelopen winter, het spel wordt gewoon hervat. Kinderen zijn zo mooi in het hier en nu.

We besluiten niet te overnachten. Het is nog fris, en de kachel doet het nog niet goed. Toch voldaan gaan we naar huis.
Ik kijk naar The Passion op Uitzending gemist. Het raakt me. Ik realiseer me des te meer dan Pasen niet alleen over paashazen en eieren zoeken gaat. Het zijn slechts vrolijke randverschijnselen.

Dan breekt Pasen aan. De zon schijnt opnieuw. Man heeft voor Zoon toch wat paaseieren verstopt in de tuin.
Ook van randverschijnselen mag je genieten.

Zoon twijfelt of hij gelooft in de paashaas. Als hij de door Man vergeten zak met paaseieren bij de deur ziet staan, roept hij uit wat handig dat toch is van de paashaas. Dat hij onze eieren heeft gebruikt.
Zonder een spoortje ironie.

De tuin laat zich van haar mooiste kant zien.

Na het paasontbijt gaan we nogmaals eieren zoeken, ditmaal bij Kasteel de Haar. Zoon vindt er twaalf.

We lunchen uitgebreid. Ik mopper op Zoon omdat hij weer niets eet. 'Waar leef jij toch van?', vraag ik vertwijfeld.
'Van tosti's', antwoordt hij resoluut.
 'En van blijdschap', voegt hij er stralend aan toe.