prentje en Frida

Ik heb een leuke baan, laat ik dat voorop stellen. Vooral op dit moment, omdat ik vanwege een grote opdracht de hele dag bezig kan zijn met vormgeven.

Maar soms denk ik aan mijn kinderdroombaan. Het leek me fijn om simpelweg een bedrijfje te hebben in iets waar je verliefd op bent. Ik zie dat ook bij Zoon; hij wil speelgoedverkoper worden.

Ik ben ooit eens mijn vakantiebestemming gekozen op basis van een klein fotootje in een tijdschrift. In een Frans vissersdorpje maakt een mevrouw visjes van stof. Ze varieert in materialen, maar verder is het basisontwerp hetzelfde. Haar naaimachine staat in de winkel, en als ze geen klanten heeft, gaat ze verder met visjes maken.

Ik droom dan gelijk weg. Ik zie voor me hoe ze boven de winkel woont, en tussen de middag een visje gaat eten in een van de visrestaurants.
's Avonds maakt ze een lange strandwandeling, en de volgende dag opent ze weer blij haar winkeltje.

Ik wilde naar dat dorpje. En ben ook gegaan. En uiteindelijk is de realiteit altijd weer minder mooi dan de fantasie. Want de winkel bestond inderdaad, maar de mevrouw was helemaal niet vriendelijk. Ze snauwde tegen Zoon dat hij nergens aan mocht komen met zijn kleine kinderknuisjes (tenminste, ik vermoed dat ze dat zei, mijn Frans is niet geweldig) en het regende de hele week dat wij er waren.

Uiteraard kocht ik wel een visje (de blauwe) en maakte er tenslotte ook nog een zelf (de roze):

Maar zoals eerder gezegd, ligt mijn kracht niet in het zelf maken. Wel in het bedenken, of in het herkennen van iets moois.

Sinds ik terugben uit Berlijn, ben ik verliefd op mijn Frida Kahlo-pop. Ik kocht hem van een vriendelijke meneer op een fijne markt. Hij had nog meer Mexicaanse spulletjes, die hij rechtstreeks afnam van een mevrouw uit Mexico. Zo kon hij haar ook een beetje steunen, want financieel had ze het niet zo breed. Hij gaf me zijn kaartje, maar dat ben ik helaas kwijtgeraakt.

En heel af en toe speelt die oude kinderdroom weer op, vooral als ik niet kan slapen. Dat zou toch fijn zijn, als je een adresje had in Mexico waar een mevrouw van die mooie poppen maakt, die ik dan hier in Nederland zou verkopen.

Frida staat naast mijn bed, en af en toe geeft ze me een knipoog, als ik hierover fantaseer.
Maar dat kan ook door haar surrealistische achtergrond komen.

Of ik heb zelf een zonnesteek opgelopen.