prentje en troost

Mijn vervolgcursus 'Illustratie en Digitaal' loopt ten einde. We zijn bezig met de laatste opdracht: een illustratie maken bij een tijdschriftartikel. Het artikel gaat over troost. 'Lees het een keer goed, en streep aan wat je opvalt', zegt juf Kim.

Ik heb het artikel al een keer eerder gelezen; het is een goed verhaal. Hoe troost je iemand met een groot verdriet? Door vooral niet te komen met eigen ervaringen ('ik heb dat allemaal ook meegemaakt, en toen was het nóg erger') want dan zet je jezelf weer centraal. Luister naar de ander, zet er letterlijk een stoel naast.
Ik blijf hangen bij een zin: 'het is alsof de keten verbroken is', zegt iemand die een dierbare heeft verloren. Ik associeer meteen: keten, ketting, armband, bedelarmband. Met als bedels troostelementen.
Bij illustreren gaat het om de associatie, je moet vooral niet letterlijk weergeven wat in het artikel staat. En in concepten denken ben ik goed. Maar dan.

Zwoegend zit ik te tekenen. Het lukt niet. Realistisch tekenen is niet mijn sterkste kant.
'Misschien moet je iets anders proberen', zegt Kim. En op hetzelfde moment denken we hetzelfde: knippen.
'Doe het vooral niet te netjes', zegt Kim weer. 'Dat past gewoon niet bij jou. Je hebt je eigen stijl, gebruik die ook.'

Hierboven is een work in progress. Bij de laatste les ga ik de boel inscannen en bewerken. En wat er dan uit gaat komen, is voor mij ook nog een verrassing.

Een beetje troost dus, nu.
Speciaal voor u.