prentje en het kabouterhuisje

Het is niet gelukt; om het huisje zwart-wit te houden. Daarvoor hou ik simpelweg te veel van kleur. En toen ik dit kussen zag, van een of ander Scandinavisch merk, was ik om: 

In eerste instantie was ik verder gefietst, maar aan het eind van de middag heb ik het toch opgehaald.

En de uilenkapstok doet het ook goed:

Man is druk bezig de deur te repareren. Het huisje is heel oud, en de houten deur stort in. (De Rice-mat is trouwens ook ernstig verkleurd, net als het vliegengordijn. Maar dat vind ik ook wel weer wat hebben. Het hoeft allemaal niet zo strak).

Man belt met de bouwmarkt of ze kant-en-klare deuren verkopen. Als hij de maten doorgeeft, is het even stil aan de andere kant van de lijn. 

Dan vraagt de verkoopster: 'is het soms een kabouterhuisje?'

Ja, dat is het. Een kabouterhuisje vlakbij zee. 's Avonds lopen we vaak even naar de kust. Ik hou van het pretentieloze kustplaatsje:

Man moet werken op vrijdag, en Zoon en ik maken een lange fietstocht. We stoppen even bij de Berenkuil, rustplaats voor vermoeide wandelaars en fietsers.

Het zijn de ankers van mijn jeugd, en nu zie ik ze door de ogen van Zoon.
Het is ons tweede thuis.