prentje in Parijs, deel 3

Om half 12 zijn we bij het Filmmuseum, voor de grote Tim Burtontentoonstelling, het eigenlijke doel van deze reis. Het vriendelijke meisje achter de balie vertelt dat het museum pas om 12 uur open gaat.

Dan nog maar even koffie drinken in het koffietentje van het museum, ook helemaal in Tim Burtonsfeer.
Om 12 uur kijk ik eens naar buiten en zie daar een enorme rij. 'Ik zag tien minuten geleden ineens allemaal mensen rennen', zegt Man nog.

Ik denk slim te zijn en loop binnendoor naar de kassa. Maar daar trappen de Fransen niet in. 'Wat komt u doen?' vraagt een iets minder vriendelijk meisje. 'Ik kom voor de tentoonstelling', zeg ik op mijn vriendelijkst. 'Heeft u die rij daar gezien?', vraagt het meisje nu flink nors. 'Ja, maar ik zit al een half uur te wachten', antwoord ik, nu ook iets minder vriendelijk. 'Die mensen staan daarbuiten al een uur te wachten', blaft ze terug. Ik wil nog zeggen dat ze tien minuten geleden zijn aangekomen, maar dat lijkt me niet verstandig. Ik moet de Fransen tenslotte nog een beetje te vriend houden.

Anderhalf uur later zijn we eindelijk aan de beurt. Inmiddels is het zo druk in de tentoonstellingsruimte, dat je amper wat kunt zien. Maar ik blijf optimistisch, en pak mijn camera. 'NO PICTURES!" schreeuwt een suppoost mijn kant op. Ook dat nog.

Ondertussen komen we in een donkere gang en zie ik een fantastische draaimolen. Maar als ik omkijk, kijk ik recht in het gezicht van dezelfde suppoost. Je ziet hem denken: 'die lange blonde moet ik in de gaten houden'. En dat doet hij dus ook.
Laf vraag ik aan Man of hij stiekem met de iPhone een foto van de draaimolen wil maken. Maar Man is niet gewend aan de iPhone en voelt ook de ogen van de suppoost prikken. 'Ik geloof niet dat het gelukt is', zegt hij als ik verwachtingsvol in de volgende zaal op hem wacht. Ik zie een foto van een paar schoenen.

Inmiddels begint de draaimolen een kleine obsessie voor me te worden. Ik moet en zal een foto hebben.
Maar ik heb ook het idee dat ik ter plekke uit het museum word verwijderd als ik dat doe. Pragmatisch als ik ben, bekijk ik eerst de rest van de tentoonstelling, en loop dan nonchalant terug naar de eerste zaal. Als ik er dan uit wordt gezet, heb ik in ieder geval de hele tentoonstelling gezien.

Er zit nu een andere suppoost. Ik doe net of ik iemand ga bellen, en maak vliegensvlug een foto. En ook nog een van de donkere gang. En nog een van de andere zaal.

Zo. Nu kunt u toch meegenieten van Tim.
En als er een telefoontje uit Frankrijk komt, ben ik even niet thuis.