Ik vraag me af wanneer het begonnen is. Volgens mij is het er langzaam ingeslopen. Maar nu is het er, en ik vraag me af of het ooit weggaat. Mijn liefde voor de HEMA, of gewoon HEMA (zonder de) zoals de echte kenners zeggen. En dat gaat ver hoor. Ik vraag me af of ik de enige in Nederland ben die precies weet wanneer de nieuwe folder verschijnt. Die zich in augustus afvraagt wat het thema voor de kerst zou zijn. Ik zei al, het gaat ver.
In de Vinexwijk waar ik woon zijn twee noodwinkels. Een HEMA en een Albert Heijn. Meer heeft een mens niet nodig. Ik kom zo vaak in deze noodHEMA, dat het een beetje gênant wordt. Eigenlijk durf ik de bedrijfsleider niet meer aan te kijken, omdat ik denk dat hij denkt (dat doe ik wel vaker, denken voor een ander) 'daar heb je d'r weer. Get a life'. En dat is natuurlijk ook wel zo. Hij groet me wel overigens altijd vriendelijk, deze bedrijfsleider. Natuurlijk, denkt u nu (o, daar doe ik het weer!): ik ben zijn beste klant. En dat is ook zo. Ik denk dat ze het in hun omzetcijfers merken als ik een paar weken op vakantie ben.
Eigenlijk wil ik er gewoon werken. Desnoods achter de kassa. Maar liever op de communicatie-afdeling (mijn vakgebied) of de styling (mijn droomvakgebied). Maar ik durf niet te solliciteren. Stel dat ze me afwijzen. Blijf ik dan nog zo'n HEMA-fan?
Ach als de HEMA-bedrijfsleider je op straat herkent is altijd nog minder erg dan wanneer
BeantwoordenVerwijderena) de snackbareigenaar
b) de barman
c) de kroegbaas
d) al het personeel van een restaurant (inclusief de afwashulp)
je herkennen op straat. En ja, ze herkennen mij allemaal.