prentje en de zachtheid

Alles hangt met elkaar samen; althans bij mij wel. 

Toen ik hier vorig jaar kwam wonen, richtte ik de Petteflet zwart-wit in. In mijn kledingkast hing ook alleen nog maar zwart-wit. 

Daarnaast was ik zelf hoekig. 

Inmiddels ben ik zachter. Ik voel me aangetrokken tot lichte kleuren als poeder-roze en mint-groen. 

Ook neig ik naar ronde vormen; de Fiat 500 is rond (en mint-groen), en vorige week heb ik mezelf getrakteerd op de oud-roze tray van Jasper Morrison voor Vitra. 

Dat kwam zo: ex-Man wees me op een artikel in de Volkskrant over een ontwerper die me vast zou aanspreken. 

Dat was Jasper Morrison, die nu in een overzichtstentoonstelling in België heeft. 

Jasper staat voor 'super normal'; hij ontwerpt heel minimalistisch. Een stoel is bij hem een stoel; terug naar de basisvorm dus. 

De volgende dag dronk ik thee bij vriendin M. Bij haar zag ik de tray die ik al een tijdje op het oog had, en hij bleek ontworpen te zijn door mister Morrison. 

Nou ben ik geneigd dat dit op mijn pad komt, en dat het een 'teken' is dat deze voor mij is bestemd. 

Je kunt het ook een excuus noemen om mezelf te verwennen met mooi design. 

Het is maar hoe je het bekijkt. 

Ik ontdek in ieder geval opvallend veel nieuwe zachte kleuren en ronde vormen om me heen: 

(Oké, met de Simpsons Lego smokkel ik een beetje. Maar kijk eens naar die ogen. 

Bovendien werden Zoon en ik ronduit enthousiast - zeg maar gerust bijna high - toen we deze zakjes met losse minifiguren ontdekten bij de kassa). 

Het valt me nu opeens op dat ik eigenlijk ook mijn leader boven mijn blog moet aanpassen.  

Ik 'ben' het niet meer. 

Ook in mijn kledingkast is er inmiddels veel meer kleur te vinden en val ik voor 'tactiele stoffen'; zoals vriendin T, (professional in uiterlijke communicatie - en tevens in vriendschap) dat zegt. 

Ik omring me letterlijk met zachtheid.

Het is bovendien zo fijn om uit te durven spreken tegen de leukerds om me heen dat ik ze graag zie. 

Dat ik er gelukkig van word dat ze in mijn leven zijn. 

En ze oprecht mis als dat (even) niet zo is.

Ik merk dat ik blij kan zijn voor andere mensen, en wat een cadeau je niet alleen de ander, maar ook jezelf daarmee geeft. 

Hoe bevredigend het is om samen de positieve energie te delen, die daarmee nog eens wordt verdubbeld.   

En ik ben dan ook nog wel zo'n softie om te geloven dat mijn uitstraling ook zachter is. 

Dat ik niet alleen in contact ben met mijn inner circle, maar ook met wildvreemden. 

Hoe leuk het is als een aankomende studente van de Meesteropleiding Coupeur zich in de trein mengt in een gesprek tussen Zoon en mij, wat resulteert dat ik met haar meeloop dwars door de stad om de lapjesmarkt aan te wijzen. 

(Lief meisje uit de trein: blijf zo bijzonder. Conformeer je niet aan de anderen.)

En voordat we nu al te veel afdwalen op een pastel-roze wolk: af en toe ben ik ook gewoon chagrijnig. 

Er moet altijd ook een edgy kant blijven hè, niet alleen maar zoet, anders wordt het teveel van het goede. 

Zo liep ik vanochtend met een pest-maandag-ochtend-humeur naar mijn werk. 

Ik kon niet voor de deur parkeren, wat bij ons betekent dat je moet uitwijken naar een parkeerterrein een stuk verder op. 

Het regende, het was koud, ik had geen jas bij me en het voetpad naar kantoor is lang en smal. 

Ik verzwikte tot tweemaal toe bijna mijn enkel op mijn hakken en zachtjes voor mij uitvloekend zag ik vanaf de andere kant van het voetpad een zwerver op het smalle pad naderen. 

'Heb je het leuk?', vroeg hij, toen ik hem passeerde. 'Is het toppie om je heen?' 

Ik schoot tegen wil en dank in de lach. 

'Fijne dag, beeldschone vrouw', zei hij.

Nou moe.

Blijkbaar moet zelfs een donderwolk het afleggen tegen krachtige stralen.