prentje; een jaar in de Petteflet

Het is warm, ik heb het raam open. Buiten hoor ik kinderen; ze spelen op straat. 

Ik hoor de uitgelaten stemmen van buren die ik niet ken; zo te horen gaan ze naar een feestje. 

Zouden ze gaan dansen? Het geluid van een claxon overstemt ze even.

Ik realiseer me opeens dat ik niet eens weet waar de vuilniscontainers staan. 

Alles voelt vreemd.

Een jaar later. Het is opnieuw warm. 

Ook nu heb ik het raam open. Ik hoor weer spelende kinderen. 

De oven bromt, ik hoor Zoon lachen om een Youtube-filmpje. 

De wasmachine draait zijn laatste toeren. 

Alles voelt vertrouwd.  

Geen enkel jaar heb ik zoveel geleerd als afgelopen jaar, of het moet mijn allereerste jaar van mijn leven zijn geweest. Eigenlijk was dit ook een soort eerste jaar van mijn - nieuwe - leven.

Gisteren deelden Zus en ik wel onze popcorn. We zagen de Surprise. Zus had een andere soort film verwacht, maar was - gelukkig - aangenaam verrast. Ik wist dat het een eigenzinnige, filosofische film zou zijn, ondanks de filmposter.
Een absolute aanrader. Man kan niets meer voelen (na kindertrauma) en besluit er tussenuit te stappen. Op dat moment slaat de liefde toe.   

Mooiste scène: hoofdrolspeelster vraagt man wat hij zou doen als dit zijn laatste dag was. 

Even later dansen ze samen aan zee.

De film raakte me. Zoals ik al eerder heb verteld, voelde ik een tijd ook niets - ook als een soort verdedigingsmechanisme. Nu voel ik weer alles, wat niet altijd een pretje is - zeker niet als ik brullend op de bank zit in mijn eentje - maar toch 100x meer welkom dan niets voelen.
Verstand moet een harde concurrentiestrijd aangaan met Gevoel.
Soms wint de één; soms de ander.

Ik leerde weer lachen om mezelf. Als ik bijvoorbeeld niet weet waar het knopje van het raam van mijn nieuwe auto zit, als ik bij een slagboom sta.

Of als ik mezelf terugvind op een rangeerterrein in Gouda in een uitgestorven trein omdat ik als enige niet heb gehoord dat iedereen de trein moet verlaten - zo verdiept in mijn eigen wereldje ('gebeurt elke week wel een keertje hoor', sprak de treinconductrice troostend).

Ik leerde me weer kwetsbaar opstellen. 'Verbinding kan niet zonder kwetsbaarheid', hoorde ik Ali B laatst zeggen tijdens een presentatie en ik geef hem 100% gelijk. 

Laten we dansen, liefste. 

Dansen aan zee.